Benny Carter

Bennett Lester „Benny“ Carter (* 8. August 1907 in New York, USA; † 12. Juli 2003 in Los Angeles) war ein US-amerikaansch Jazzmusiker (Saxophonist, Trompeter, Bandleader, Arrangeur un Komponist).

Biographie[ännern | Bornkood ännern]

Carter hett bi sien Moder dat Klaveer spelen lehrt un weer sonst up all anner Instrumente Autodidakt. Sien Vader speel autodidaktisch Gitarr,^[1] Beinfloot vun sien Cousin Cuban Bennett fung he sien Loopbahn as Trompeter in de Band vun June Clark an, gung denn to Billy Paige, Lois Deppe un Earl Hines. 1925 un 1926 hett he mit Horace Henderson arbeit; 1928 wessel he to de sien Bröer Fletcher Henderson. Nah en Intermezzo bi McKinney’s Cotton Pickers un en eerst eegen Versöök as Bandleader (1928) weer he 1930 wedder bi Fletcher Henderson un denn bi Chick Webb (1931) instellt. 1932 hett he weer en eegen Orchester grünnd, to dat ünner annern Wilbur de Paris, Chu Berry, Teddy Wilson un Sid Catlett hörrn deen, un dat he bit 1934 hollen kunn. Dorneben schreev he Arrangements, bispeelswies för Duke Ellington.

1935 hett sück Benny dat Orchester vun Willie Bryant as Trompeter anslooten, as dat up Europatournee gung. In England hett he för dat BBC-Danzorchester arrangeert un in Paris hett he bi Willie Lewis arbeit. Dor hett he 1937 för dat Label Swing mit Coleman Hawkins un Django Reinhardt sien Quintette du Hot Club de France upnommen. He weer ok de eerste amerikaansch Jazzmusiker, de in Spanien speelt hett. Nah wiederen Upenhollen in den Nedderlannen un Skandinavien hett he Anfang 1939 in New York en Band grünnd, de in dat Harlemer Savoy Ballroom anfung un de ünner annern Vic Dickenson, Eddie Heywood, Jonah Jones un Tyree Glenn anhörrn deen. In’n Mai 1940 gelung hüm mit „Sleep“ en eerst Charts-Spood; 1944 harr he mit „Poinciana (Song of the Tree)“ un sien Kompositschoon „Hurry, Hurry“ noch twee wiedere Hits in den R&B-Charts.

De lateren Bebopper Dizzy Gillespie (1941), 1943 ok Max Roach, J. J. Johnson un Buddy Rich hemm ok in sien Combo speelt. En gröttere Popularität bi dat Publikum, vergliekbor mit de Bands vun Goodman/Dorsey oder James bleev aber ut.

Siet Midden vun de 1940er wark he in Hollywood in Filmen mit, dorünner Stormy Weather (1943, he speel dor Trompete), The Snows of Kilimanjaro (1952) un schreev Filmmusiken (ünner annern to de Gene Krupa Story un 1958 to de Feernsehreeg M Squad). Ut dissen Grund truck he ok nah Los Angeles, wo he över Dag komponeeren un nachts in Clubs uptreeden dee. 1944 hett he in’n Swing Club in Hollywood en Band leit un hett Upnahmen för Capitol maakt; Singerin weer Savannah Churchill. 1951 hett he de Singersche Little Miss Cornshucks bi hör Upnahmen för Coral begleit, 1955 Billie Holiday up hör Verve-Album Music for Torching. 1960 hett he sück vörövergahnd weer de Konzertbühne towennd un hett Australien un mit Jazz at the Philharmonic Europa besöcht. He bleev aber ok in’t Feernsehgeschäft un schreev un arrangeer in den Studios, ok för Count Basie. 1961 nehm he mit Coleman Hawkins för Impulse! Records sien woll bekanntst Album up, Further Definitions, en Aart Neeuplaag vun de legendär Paris-Session 1937 mit Hawk, Stéphane Grappelli, Alix Combelle un Django Reinhardt. 1968 speel he bi dat Newport Jazz Festival mit Gillespie. Af den 1970er Johren is he weer as Solist uptreeden, hett sück aber ok mit Jazzpädagogik befaat un geev regelmatig Workshops. Noch över 90-johrig geev Carter Konzerte (bispeelswies mit Doug Lawrence) inklusive respektabler Saxophon-Soli un is een Maand vör sien 96. Gebortsdag storven.

Sien Infloot[ännern | Bornkood ännern]

Up Toondräger is Benny Carter as Pianist to höörn, as Trompeter, as Basunist, as Klarinettist un up meest all Instrumenten vun de Saxophonfamilie – berühmt wurrn is he aber up dat Oltsaxophon. Mit Johnny Hodges hett he to de Entwicklung vun de Jazzstilistik up dit Instrument besünners bidragen. He speel fleetig, in en eleganten, faken to’n Double Time övergahn Swing-Stil. Dorbi improviseer he mit besünner Eleganz, melodischer Vielfalt, vull un muien Toon.

Carter speel ok mit Oscar Peterson, Ray Brown, Peggy Lee un Ella Fitzgerald. Eenige vun sien Kompositschonen sünd When Lights Are Low (mit Spencer Williams), Only Trust Your Heart, Key Largo, Blue Star, I’m Sorry, I Still Love Him So un The Marriage Blues. Für Count Basie schreev he 1961 de Kansas City Suite.

Utteknungen[ännern | Bornkood ännern]

1974: Ehrendokter vun de Princeton University
1977: Down Beat Jazz Hall of Fame
1986: NEA Jazz Masters Fellowship
1986: International Academy of Jazz Hall of Fame
1986: Grammy för sien Levenswark
1988: Big Band and Jazz Hall of Fame
1991: Ehrendokterwürde vun de Rutger University
1994: Steern up den Hollywood Walk of Fame
1994: Ehrendokterwürde vun de Harvard University
1996: American Academy of Arts and Letters
1998: Ehrendokterwürde vun dat New England Conservatory
2000: National Medal of Arts
2001 Franzöösch Orden för Kunst un Literatur (Officier de l’Ordre des Arts et des Lettres)

Diskografisch Henwiesen[ännern | Bornkood ännern]

The Chronological Benny Carter (Classics, 1929–1941)
All of Me (RCA, 1934–59)
Cosmopolite – The Oscar Peterson Sessions (Verve, 1952–54)
Jazz Giant (Contemporary Records, 1957) (mit Ben Webster, Frank Rosolino, Jimmy Rowles, Barney Kessel, Leroy Vinnegar, Shelly Manne)
Swingin' the '20s (Contemporary Records – 1958) (mit Earl Hines, Leroy Vinnegar, Shelly Manne)
Helen Humes (Contemporary Records, 1959) (Benny Carter as Bandleader & Trompeter mit Helen Humes, Frank Rosolino, Teddy Edwards, André Previn, Leroy Vinnegar, Shelly Manne, Mel Lewis)
Further Definitions (Impulse 1961) (mit Coleman Hawkins, Phil Woods, Charlie Rouse)
The King, 1976, Pablo (mit Milt Jackson, Tommy Flanagan, Joe Pass)
Benny Carter Four, Montreux ’77, Fantasy 1977 (mit Ray Bryant (p) Live von Montreux)
Live in Japan, 1977, Pablo
A Gentleman and his Music (Concord, 1985)
All That Jazz – Live at Princeton (Limelight, 1990) mit Clark Terry, Kenny Barron, Rufus Reid