Jean-Marie Gustave Le Clézio

Vun Wikipedia
Jean-Marie Gustave Le Clézio 2008

Jean-Marie Gustave Le Clézio, seltener LeClézio (* 13. April 1940 in Nizza), is en franzöösch-mauritischer Schriever. 2008 kreeg he den Nobelpries för Literatur.

Leven un familiärer Achtergrund[ännern | Bornkood ännern]

Jean-Marie Le Clézio is de Söhn vun Raoul Le Clézio un Simone Le Clézio. (De Öllern sünd Cousin un Cousine un hemm de sülvig Grootöllern: Sir Eugène Le Clézio [* 1832; † 1915] un de sien Frau Camille, boren Accary [* 1835; † 1898]).

De Wuddels vun sien Familie wiesen nah Frankriek in de Bretagne un to de Insel Mauritius in' Indischen Ozean. Vörfohren vun sien Familie (François Alexis Le Clézio [* 1771; † ?] un de sien Fru Marie Julienne [* 1779; † 1834, boren Monple]) weern, um de Franzöösch Revolutschoon uttowieken, 1793 ut de Bretagne nah Mauritius utwannert. De Insel befunn sück to dissen Tietpunkt noch ünner franzöösch Herrschap un wurr later engelsch.

De nahfolgen Generatschonen hemm dat to wertschaplich Spood brocht. So wurr Le Clézio sien Oor-Oor-Grootvader (Alexis) Jules Eugène Le Clézio (* 1805; † 1893) Präsident vun de Mauritius Commercial Bank, hett 1833 de Zeitung Le Mauritien grünnd un wurr later Besitter vun en Suckerröhrplantage.[1]

Le Clézio hett sowohl de franzöösch Staatsangehörigkeit as ok de vun Mauritius. Sien Kindheit hett he in Nizza verbrocht. Sien Vader, en britischen Tropendokter in Nigeria un Kamerun, de wiels den Tweeten Weltkrieg dor un vun sien Familie trennt bleeven weer, hett he eerst as Achtjohrig kennen lehrt, as he mit sien Moder un sien um een Johr ölleren Bröer nah Afrika reisen dee. Wiels de twee Maand düern Schippsreis schreev he in sien Kabine sien eerste Vertellsels. To reisen un to schrieven hörrt sietdem för hüm tosommen.[2] Nah de Rückkehr vun de Familie nah Europa un dat Enn' vun sien Schooltiet studeer he tonächst Engelsch in London un Bristol, wiels he to glieker Tiet Franzöösch ünnerrichten dee, denn an dat Collège littéraire universitaire in Nizza Philosophie un Literatur un hett sien Studium 1964 in Aix-en-Provence afslooten. En Dissertatschoon över Lautréamont sien „Les chants de Maldoror“ hett he nich afslooten. 1966/67 weer he in' Rahmen vun sien Militärdeenst as Entwicklungshelper in Bangkok un Mexiko tätig.[3] 1983 kreeg he sien Doktertitel an de Universität Perpignan mit en Arbeit to de Fröhgeschichte vun Mexiko. He hett ünner annern an de Universitäten Bangkok, Mexiko-Stadt, Boston, Austin un Albuquerque lehrt.[4]

He is in tweet Ehe mit de Westsahara stammen Jémia Le Clézio verheiraadt un hett dree Döchter: Patricia, Alice un Anna Le Clézio.

Bekannt wurr Le Clézio as 23-Johriger mit sien Eerstling Das Protokoll (Procès-verbal). Sietdem sünd över dartig Warken vun hüm rutkommen, dorünner Vertellsels, Romane, Essays, Novellen un twee Översetten vun indisch Mythologie.

Utteknungen[ännern | Bornkood ännern]

2008 kreeg Le Clézio den Nobelpries för Literatur. De wurr hüm as „den Verfaater vun den Upbröök, vun dat poetisch Avendüer un de sinnlichen Ekstase, den Erforscher vun en Minschlichkeit buterhalv un ünnerhalv vun de herrschen Zivilisatschoon“[6] verliehen.

Nomineeren[ännern | Bornkood ännern]

Warken in düütsch Översetten[ännern | Bornkood ännern]

Warken (in' Original)[ännern | Bornkood ännern]

  • Le Procès-verbal, Gallimard, « Le Chemin », Paris 1963, Prix Renaudot
  • Le Jour où Beaumont fit connaissance avec sa douleur, Mercure de France, L'écharpe d'Iris, Paris 1964, n.p.
  • La Fièvre, nouvelles, Gallimard, « Le Chemin », Paris 1965, 237 S.
  • Le Déluge, Gallimard, « Le Chemin », Paris 1966, 288 S.
  • L'Extase matérielle, essai, Gallimard, « Le Chemin », Paris 1967, 229 S.
  • Terra Amata, roman, Gallimard, « Le Chemin », Paris 1967, 248 S.
  • Le Livre des fuites, roman, Gallimard, « Le Chemin », Paris 1969, 290 S.
  • La Guerre, roman, Gallimard, « Le Chemin », Paris 1970, 295 S.
  • Lullaby, Gallimard, 1970
  • Haï, Skira, « Les Sentiers de la création », Genève 1971, 170 S.
  • Mydriase, illustrations de Vladimir Velickovic, Fata Morgana, Saint-Clément-la-Rivière, 1973
  • Les Géants, roman, Gallimard, « Le Chemin », Paris 1973, 320 S.
  • Voyages de l'autre côté, nouvelles, Gallimard, « Le Chemin », Paris 1975, 308 S.
  • Les Prophéties du Chilam Balam, version et présentation de J.M.G. Le Clézio, Gallimard, « Le Chemin », Paris 1976, 201 S.
  • Vers les icebergs, Éditions Fata Morgana, « Explorations », Montpellier 1978, enthollt ’Iniji vun Henri Michaux
  • Mondo et autres histoires, nouvelles, Gallimard, Paris, 1978, 278 S. (Titelgeschichte verfilmt vun Tony Gatlif 1996, engelsch Version 1997, VHS 1999) [1]
  • L'Inconnu sur la Terre, essai, Gallimard, « Le Chemin », Paris 1978, 325 S.
  • Voyage au pays des arbres, dessiné par Henri Galeron, Gallimard, « Enfantimages », Paris 1978, 27 S.
  • Désert, Roman, Gallimard, « Le Chemin », Paris 1980, 410 S.
  • Trois Villes saintes, Gallimard, Paris 1980, 81 p.[10]
  • La Ronde et autres faits divers, nouvelles, Gallimard, « Le Chemin », Paris 1982, 235 S.[11]
  • Relation de Michoacan, version et présentation de J. M. G. Le Clézio, Gallimard, « Tradition », Paris, 1984, 315 p.-10 p. de pl.
  • Le Chercheur d'or, Gallimard, Paris 1985, 332 S.
  • Voyage à Rodrigues, Gallimard, «Le Chemin», Paris, 1986[12]
  • Le Rêve mexicain ou la pensée interrompue, Gallimard, « NRF Essais », Paris 1988, 248 S.
  • Printemps et autres saisons, Gallimard, « Le Chemin », Paris 1989, 203 S.
  • Sirandanes, Seghers, 1990, 93 S.
  • Onitsha: roman Gallimard, Paris 1991
  • Étoile errante Gallimard, Paris 1992
  • Pawana Gallimard, Paris 1992
  • Diego et Frida Stock, « Échanges », Paris 1993, 237 p.-12 p. de pl.
  • La Quarantaine roman, Gallimard, Paris 1995
  • Poisson d'or roman, Gallimard, 1997
  • Gens des nuage' 1999, Gallimard, Reisejournal schreeven mit sien Fru Jemia anlässlich einer Saharareise, mit Fotos von Bruno Barbey
  • La Fête chantée, essais, Gallimard, « Le Promeneur », 1997
  • Hasard (suivi d'Angoli Mala) romans, Gallimard, Paris 1999
  • Cœur Brûle et autres romances, Gallimard, Paris 2000
  • Révolutions, roman, Gallimard, Paris 2003
  • L'Africain, Mercure de France, « Traits et portraits » Paris 2004
  • Ourania, roman, Gallimard, « Collection Blanche », Paris 2005
  • Raga: approche du continent invisible, Éditions du Seuil, « Peuples de l'eau », Paris 2006
  • Ballaciner, essai, Gallimard, 2007
  • Ritournelle de la faim roman, Gallimard, « Collection Blanche » Paris 2008

Literatur[ännern | Bornkood ännern]

  • Eva Kimminich: ,Laisser parler l’autre‘ – Aspects ethnographiques chez J.-M.G. Le Clézio in Schriftenreihe des Frankreichzentrums, hg. v. Joseph Jurt, Berlin/Baden-Baden: Nomos 2004
  • Eva Kimminich: Grenzgänger und Zwischenräume: Ein Essay über Lotmans und Le Clézios Annäherungen an das Nichtsemiotische In: Kodikas/Code. Ars Semeiotica 2012 ISSN-Print 0171–0834, S. 453-469
  • Eva Kimminich: ,A la recherche du paradis perdu‘ ou l’au-delà des mots dans l’oeuvre de J.-M.G. Le Clézio. in: Creliana, Revue du Centre de recherche sur l’Europe littéraire (C.R.E.L.), 1 Mulhouse (CREL) 2001, S. 22–32
  • Eva Kimminich: ,Entendre le monde‘. Sprache und Körper im Werk Jean-Marie Gustave Le Clézios in: dies. u. a.: Zunge und Zeichen. Frankfort an'n Main et. Al. 2000 (= Welt – Körper – Sprache, Perspektiven kultureller Wahrnehmungs- und Darstellungsformen, Bd. 1): S. 187–202
  • Bernd-Jürgen Kiltz: Transpersonales Erzählen bei J. M. G. Le Clézio Lang, Frankfurt 1977 (Europäische Hochschulschriften: Reihe 13, Franz. Sprache und Literatur, Bd. 50) Zugleich Düsseldorf, Univ., Diss. phil. ISBN 3-261-02278-7
  • Sibylle Bieker: Le Clézio in: Kritisches Lexikon zur fremdsprachigen Gegenwartsliteratur (KLfG) Stand 1985, Literatur bis zu diesem Datum, insbes. auch in frz. & engl. Sprache sowie Rezensionen in dt. Zeitungen
  • Monika Walter: Traumreise zu den Tarahumaras? Zu einer imaginären Begegnung zwischen Antonin Artaud und J.M.G. le Clézio in: Thomas Bremer u. a. (Hg.): Sehnsuchtsorte Festschrift zum 60. Geburtstag von Titus Heydenreich. Stauffenburg, Tübingen 1999, S. 373–391 ISBN 3-86057-641-0
  • Johannes Oswald: Reisen auf die andere Seite des Bewusstseins. Untersuchungen zum literarischen Werk J.M.G. Le Clézios Lit, Münster 1985 (Reihe: Romanistik, Bd. 1) Bibliographie S. 307–313. ISBN 3-88660-108-0 – TB: ISBN 3-88660-113-7 (Münster, Univ., Diss. phil. 1983)
  • Gerda Zeltner-Neukomm: Das Ich und die Dinge. Versuche über Ponge, Cayrol, Robbe-Grillet, Le Clézio KiWi 1968 (Reihe: Essay, 10)
    • dies. (unter dem Namen Zeltner): Ganz erfüllt von Musik und Frieden. Zu Le Clézios neuem Stil in: NZZ 9./10. September 1978 (über „L'Inconnu sur la Terre“)
  • Hans-Jürgen Schmitt: Rückzug auf die Sprache. Über die Romane … in: Neue Rundschau 80, 1969; S. 344–354
  • Rita Schober: Von der wirklichen Welt in der Dichtung. Aufsätze zu Theorie und Praxis des Realismus in der französischen Literatur Aufbau 1970, S. 277–323
  • Christa Bevernis: Zum Bild des Menschen im französischen Gegenwartsroman. Michel Tournier, J.M.G. Le Clézio, Georges Perec. Schreibweisen und Sehweisen in: Weimarer Beiträge. Zeitschrift für Literaturwissenschaft, Ästhetik und Kulturtheorie, Jg. 31. Heft 10. ebd. 1985. (S. 1589–1613) ISSN 0043-2199
  • Ingrid Schwamborn: J.M.G. Le Clézio in: Wolf-Dieter Lange (Hg): Französische Literatur der Gegenwart in Einzeldarstellungen Kröner 1971 ISBN 3-520-39801-X (Reihe: Kröners Taschenausgabe Bd. 398) S. 428–445
  • Astrid Arriens: J.M.G Le Clézio als Erzähler moderner Mythennovellen Diss. phil. Univ. Kiel 1992
  • Adolf Blümel: Literarische Theorie und ihre Verwirklichung. Über die Romane von … Salzburg, Univ., Diss. phil. 1980
    • ders.: J.-M.-G. Le Clézios Ideenwelt in seinen Romanen und ihre künstlerische Verwirklichung Salzburger Romanistische Schriften, 1982
    • ders.: "Faire de l'art en voulant faire de la science" Zu Le Clézio: "La Fièvre" in: Die Neueren Sprachen, 68. S. 438–449. 1969
    • ders.: Jetzt ist es Zeit, nach rückwärts zu fliehen. Das Thema der Flucht bei Le Clézio Die Neueren Sprachen, 22. S. 149–159. 1973
  • Brigitta Coenen-Mennemeier: Kind und Kosmos. J.M.G. Le Clézio als Geschichtenerzähler in: Die Neueren Sprachen 83, Heft 2, April 1984, S. 122–145
  • Anka Greiner: Die Thematik der „fuite“ im frühen Romanwerk J.M.G. Le Clézios Magister-Arb., Christian-Albrechts-Universität Kiel 1988
  • Horst Bienek: Jean-Marie Gustave Le Clézio: Das Protokoll Neue Rundschau Jg. 76: Heft 4, 1965, S. 698–700

Weblenken[ännern | Bornkood ännern]

Jean-Marie Gustave Le Clézio. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons.

Enkeld Nahwiesen[ännern | Bornkood ännern]

  1. To Le Clézio sien Vörfohren.
  2. Joseph Hanimann: Der Jäger der verlorenen Träume. In: Frankfurter Allgemeine Zeitung, 10. Oktober 2008, Nr. 237, S. 37. – Mit disse eerst Schippsreis fangt 1991 sien Roman „Onitsha“an.
  3. Françoise Dubor: J. M. G. Le Clézio. In: Yale French Studies, Nr. 75, 1988, S. 209-210.
  4. Vgl. Biographisches to de Nobelpriesverleehn.
  5. Sveriges Radio 4. Juni 2008.
  6. Pressemitteilung der Nobelstiftung (PDF; 23 kB), 9. Oktober 2008.
  7. Eerstuplaag mit falscher ISBN.
  8. toeerst in Le Monde April 1985, över de Ünnerdrücken vun so nömmt primitiv Kulturen dör de "Zivilisatschoon"
  9. över de Schrieveree, vgl. ebd. Gespräch mit Pierre Maury, S. 160–163.
  10. Kapitel "Tixcacal" düütsch in: Akzente (Zeitschrift) H. 2, April 1988, S. 133–143.
  11. darin: "Orlamonde." düütsch in Akzente, wie vor, S. 153–159.
  12. över dat Enstahn vun „Der Goldsucher“, up de Sporen vun sien Grootvater. Düütsch Uttoog in Akzente 1988, kiek baben to 1980, S. 143–148.