Foreign Correspondent
| Filmdaten | |
|---|---|
| Plattdüütsch Titel: | — |
| Originaltitel: | Foreign Correspondent |
| Düütsch Titel: | Der Auslanskorrespondent |
| Produkschoonsland: | USA |
| Johr vun’t Rutkamen: | 1940 |
| Läng: | 115 Minuten |
| Originalspraak: | Engelsch |
| Öllersfreegaav in Düütschland: | FSK 12 |
| Filmkru | |
| Speelbaas: | Alfred Hitchcock |
| Dreihbook: | Charles Bennett Joan Harrison James Hilton (Dialogen) Robert Benchley (Dialogen) Ben Hecht (Slussdialoog) |
| Produkschoon: | Walter Wanger |
| Musik: | Alfred Newman |
| Kamera: | Rudolph Maté |
| Snitt: | Dorothy Spencer |
| Szenenbild: | Alexander Golitzen |
| Dorstellers | |
| |
Foreign Correspondent (op plattdüütsch so veel as „Utlandskorrespondent“; dt. Titel: Der Auslandskorrespondent, dt. Original-Utlehtitel: Mord) is de Titel vun en Thriller vun den Speelbaas Alfred Hitchcock ut dat Johr 1940, de as Propagandafilm in Opdrag geven weer.
In Düütschland weer de Film lange Tiet ünner den Titel Mord wiest un weer wegen de Geschicht op 98 Minuuten kört. En wedderherstellte Faten ünner den Titel Der Auslandskorrespondent weer eerst veel later in’t ZDF wiest.
Inholt[ännern | Bornkood ännern]
De US-amerikaansch Journalist John Jones warrt na Europa schickt, woneem he Informatschonen rutfinnen schall to en Tweeten Weltkrieg, de drauhn schall. He drööpt Stephen Fisher, den Vörsitter vun en pazifistischen Organisatschoon un verkiekt sik in den sien Dochter Carol. In Amsterdam warrt he Tüüg vun en Anslag op den nedderlannschen Politiker Van Meer, de en geheeme Klausel vun’n Bündnisverdrag kennt, den dat Utbreken vun en Krieg hinnern schall. Jones finnt mit Hülp vun Carol un sien Kolleg Scott ffolliott rut, dat de Anslag blots vörspeelt weer un Van Meer in Wohrheit roovt worrn is. Jones is vermodens, dat en Verswören vör sik geiht, un will för sien Blatt en grote Geschicht dorvun maken. Man, sien opsternaatsch Nahaken bringt em gau in Levensgefohr.
Op de Flucht vun de Hööftpersonen mit en Fleger na Amerika gifft Fisher, de een vun de Lüüd is, de den Roov vun Van Meer maakt hebbt, gegenöver sien Dochter to, dat he en Dubbelleven föhrt un as Spion arbeit. Ünnerwegens warrt de Fleger vun en düütsch Kriegsschipp afschaten un stört in de See. Fisher gifft dorbi sien Leven, üm de annern to redden. En US-amerikaansch Schipp nimmt de, de överleevt hebbt, op.
Jones hett opletzt sien „Story“ för dat Daagblatt. So warrt an’t Enn de Artikels inblennt, de he för dat Daagblatt schreven hett. Se vertellt vun de düütschen Invasion in Polen, Däänmark un Norwegen. An’n Sluss hollt he en flammen Anspraak in’n Rundfunk för’n Intritt vun de USA in den Krieg, wiel de Stadt bombadeert warrt.
Produkschoon[ännern | Bornkood ännern]
In’n Harvst 1929 is Hitchcock vun David O. Selznick för den Film Foreign Correspondent an den fre’en Produzent Walter Wanger utleht worrn. Hitchcock schüll den autobiograafschen Roman Personal History vun Vincent Sheean verfilmen, de vun de Beleevnissen vun en Utlandsrepoter in die Kriesentiet vun de 1930er Johren vertellt. Wanger wull den Film so aktuell maken, as dat güng, un de Begeevnissenin Europa mit den Överfall op Polen un den Kriegsintritt vun England inbinnen. Man, de Begeevnissen överslögen sik schier, so dat de hoochaktuelle Betog kuum mööglich weer. Ruchweg en Dutz Dreihbookschrievers hebbt in’n Verloop vun de Maanden versöcht, dat Dreihbook to schrieven. Denn hett Hitchcock sien ollen Dreihbookschriever Charles Bennett ut England ropen, üm mit em tosamen un mit Joan Harrison dat Book in körtste Tiet vullstännig neu to schrieven. Vun Sheean sien Roman bleev blots de Utgangslaag in Holland över.
Ofschoonst de Film toeerst as Propagandafilm in Opdrag geven worrn is, hullt he sik mit politische Utsagen torüch. Dat leeg vör allen ok an den politischen Druck, dat de USA strikt neutral blieven wull. De drieven Kraft in den Film is de Jagd na en wichtige „Geheemklausel“ twüschen twee europääsche Staaten, de nich neger betekent warrt – en tyypschen MacGuffin. Blots dat End, de kort na’n Anfang vun’n Krieg, man noch vör’t Bombarderen vun London vun Hitchcock nadreiht worrn is, wiest Jones, as he ünner’n Bombelhagel en Radioanspraak in de Vereenigten Staaten sennt. Dorin röpt he de USA op, achtsom to blieven un de Freeheit mit Wapen to wohren. En noch düütlicheren Appell weer wegen Acht vun de Neutralität nich mööglich.
As in en Reeg annere Filmen vun Hitchcock (The 39 Steps, Saboteur oder North by Northwest) warrt ok hier en Mann wiest, de verdweer dör verschedenste Länner reist – in’n Ünnerscheed to de anneren Filmen ditmol aver nich as en unschullig Verfolgten. Hööchdpunkt un Wenn vun de Reis vun New York City över London in de Nedderlannen un wedder torüch is de Szeen bi de hollännschen Windmöhlen, woneem sik de vun Jones, sien Frünnen un de Polizei veroflgten Rovers versteken doot. Tyypsch för Hitchcock is dorbi, dat he Markmolen, de för dat Land tyypsch sünd, mitinbetehn deit, wat in dissen Fall de Windmöhlen sünd.
De Held Jones, de to Anfang noch teemlich naiv is, hett Stephen Fisher as Gegenspeler, de twüschen sien politischen Ansichten un Övertügen un de Leef un Verantwoorten gegenöver sien Dochter hen un her reten is. Dat Verdecken un Vörspelen vun verkehrte Identitäten tütt sik dör den helen Film: John Jones schall as Utlandskorrespondent en Naam annehmen, de „eher to glöven is“ („Huntley Haverstock“), wiel Scott sien also al teemlich snaakschen Nanaam vullstännig lütt schrifft („ffolliot“). De Anslag op Van Meer warrt vun en Dubbelgänger vörtüüscht, Carol Fisher vertellt Jones toeerst nix dorvun, dat se Liddmaat bi en pazifistische Organisatschoon is, de alkoholkranke Reporter Stebbins deit so, as weer he en intresseerten Journalist. Un sülvst de Windmöhlen sünd nich blots Windmöhlen, man övermiddelt an de Flegers en geheemen Kood.
För de Szeen vun den afstörten Fleger hett Hitchcock en Torüchprojekschoon vun de See, de jümmer neger kummt, insett. De ehr Lienwand weer för’t Inszeneeren vun den Opprall mit en Ladung Water tweireten. För de Szeen dorna, in de de Fleger in de See swemmt, is en groot Waterbecken boet worrn, in dat dat Modeel vun’n Fleger op Schienen bewegt warrn künn. De Opnahm is ok för hüütige Anspröök tricktechnisch jümmer noch teemlich goot.
De Film is präägt vun Komik, wat de Dialogen sülvst angeiht, man ok de Besetten. Robert Benchley, de dör egene Kortfilmkummedien as How to Sleep bekannt weer, speel in den Film en besopenen Kollegen vun Jones un dröff sien Dialoog dorför sülvst utklamüstern. En Running Gag bringt in de eersten Hälft vun den Film Edward Conrad as Letten, de de Lüüd, mit de he snacken deit jümmer verstännig angrient, ahn dat he jem bersteiht (de annern em ok nich). James Finlayson, de Gegenspeler vun Laurel un Hardy, hett en stummen Kortoptritt as Inwhaner vun en Dörp, de wiel en Verfoilgensjagd ahn Spood versöcht, över de Straat vör sien Huus to gahn. En wietere Sünnerheit vun den Film is de Optritt vun Albert Bassermann, den Hitchcock bewunnern de. He künn keen Engelsch un hett sien Dialogen ut de utwännig lehrten phonetischen Luden spraken.
Hitchcock hett in den Film natürlich ok wedder en Cameo-Optritt. Na ruchweg 11 Minuuten kummt he as Passant vör, de en Daagblatt lesen deit. In’n Gegensatz to Jones, de vullstännig korrekt na britische Oort kleedt is, driggt Hitchcock tyypsch US-amerikaansche Kledaasch.
Synchronisatschoon[ännern | Bornkood ännern]
De eerste düütsche Synchronisatschoon för’t Kino is 1961 entstahn. Dat Dialoogbook is vun Eberhard Storeck schreven worrn, de Dialoogspeelbaas weer Wolfgang Schick[1]. In dissen eersten Faten, de blots 98 Minuuten duert un ünner den Titel Mord rutkamen is, weer de Originalfilmmusik vun Alfred Newman dör en veel jazziger Musik in de Oort vun de düütschen Edgar-Wallace-Filmen uttuscht. De Rundfunk-Anspraak, in de de Amerikaners anhollen warrt, wachtsom to blieven, fehlt in de Faten. Ok de Charakters vun de Nazis weern teemlich verwischt.
Dat ZDF hett 1986 en ne’e Synchroonfaten maken laten, de siet de Tiet wiest warrt[2]. In disse Faten warrt de politischen Tosamenhäng richtig weddergeven.
| Rull | Dorsteller | Synchroonsnacker (Kinofaten 1961) |
Synchroonsnacker (Feernsehfaten 1986) |
|---|---|---|---|
| Johnny Jones alias Huntley Haverstock | Joel McCrea | Harald Juhnke | Sigmar Solbach |
| Carol Fisher | Laraine Day | Kerstin de Ahna | Heidi Treutler |
| Stephen Fisher | Herbert Marshall | Wolfgang Eichberger | Thomas Reiner |
| Scott ffolliott | George Sanders | Horst Naumann | Frank Engelhardt |
| Van Meer | Albert Bassermann | Walther Suessenguth | Hans Paetsch |
| Stebbins | Robert Benchley | Ernst Konstantin | Bruno W. Pantel |
| Liefwachtmann Rowley | Edmund Gwenn | Werner Peters | Leo Bardischewski |
| Verlegger Powers | Harry Davenport | Klaus W. Krause | Günter Sauer |
Kritik[ännern | Bornkood ännern]
- Dat Lexikon vun’n internatschonalen Film schrifft vun en spannenden Spionaaschfilm un beteken em as en Hööchdpunkt vun Hitchcock sien Wark.[3]
- Adolf Heinzlmeier un Berndt Schulz menen 1990 in’t Lexikon „Filme im Fernsehen“, dat de Film en B-Thriller üm en geheemnisvullen Dubbelgänger op bekannte Hitchcock-Oort weer. Se geven em 2½ vun 4 Steerns.[4]
Utteken[ännern | Bornkood ännern]
De Thriller is in’t Johr 1941 in söss Kategorien för den Oscar vörslahn wesen, ünner annern as Best Film, för’t Best Dreihbook un för de Beste Kamera (swartwitt). Wunnen hett he dorvun keeneen, man 1940 weer de Film mit den NBR Award in de Kategorie Top Ten Films uttekent.
Literatur[ännern | Bornkood ännern]
- Robert A. Harris, Michael S. Lasky, Joe Hembus (Rutgever): Alfred Hitchcock und seine Filme (OT: The Films of Alfred Hitchcock). Citadel-Filmbuch bei Goldmann, München 1976, ISBN 3-442-10201-4
Borns[ännern | Bornkood ännern]
- ↑ Der Auslandskorrespondent (1. Synchro) in de Düütschen Synchroonkartei; afropen an’n 29. September 2007
- ↑ Thomas Bräutigam: Lexikon der Film- und Fernsehsynchronisation. Mehr als 2000 Filme und Serien mit ihren deutschen Synchronsprechern etc.. Schwarzkopf & Schwarzkopf, Berlin 2001, ISBN 3-89602-289-X, S. 63 / Der Auslandskorrespondent (2. Synchro) in de Düütschen Synchroonkartei; afropen an’n 29. September 2007
- ↑ „Lexikon vun’n internatschonalen Film“ (CD-ROM-Utgaav), Systhema, München 1997
- ↑ Adolf Heinzlmeier un Berndt Schulz in: Lexikon „Filme im Fernsehen“ (gröttere Neeutgaav). Rasch und Röhring, Hamborg 1990, ISBN 3-89136-392-3, S. 65
Weblenken[ännern | Bornkood ännern]
Foreign Correspondent. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons.
- Foreign Correspondent in de Internet Movie Database (engelsch)