Roy Eldridge

David Roy „Little Jazz“ Eldridge (* 30. Januar 1911 in Pittsburgh, Pennsylvania; † 26. Februar 1989 in Valley Stream, New York) weer en vun de bedüüdenst US-amerikaansch Jazztrumpeeters.

Leven un Karriere

Roy Eldridge kreeg vun sien öllere Bröer Joe Eldridge (1908-1952), de en Altsaxophonist weer, den eersten Ünnerricht un speel mit söss Johren Slagtüüch in de sien Band^[1]. Mit 12 Johren hett he Trumpeet lehrt. Beinfloot weer he vun de to de Tiet ignoreerten, wiel to fortschrittlichen Trumpetenstil vun Jabbo Smith. Eldridge speel bit Anfang vun de 1930er Johren in en Reeg vun unbekannt Orchester^[2], bevör he weer nah Pittsburgh torüch gung un mit sien Bröer Joe en Orchester grünnen dee, in dat ok Kenny Clarke mitwarken dee, dat Eldridge Brothers Rhythm Team. Denn gung Eldridge mit sien Bröer nah New York un gung to Teddy Hill, wo he mit Chu Berry Hööftsolist weer, un gung en lütt Sett later to de McKinney’s Cotton Pickers. 1935 wurr he Liddmaat vun de damals führend Big Band vun Fletcher Henderson, wo he bit 1937 bleev. In disse kört Tiet wurr he to en vun de gröttst Jazztrumpeter. He nehm nu eersten Platten up as Stealin’ Apples, You Can’t Depend on Me un Christopher Columbus. 1936 grünn he en eegen Formatschoon, mit de he in dat Three Deuces in Chicago uptreden dee. 1938 hett he de aber ok all weer uplööst, um sück dat Studium vun de Radiotechnik to widmen.^[3] De Johren tüschen 1935 un 1938 weern för hüm de Tiet vun den entscheedend Dörbröök un vun de eerst Schallplatten, de up den Trumpeter upmarksom maken deen: De flink Heckler’s Hop, de leedenschaplich Wabash Stomp un dat sprühend After You’ve Gone sünd glänzend Bispeelen vun sien Stil.^[4] Bit 1944 speel he faken in Lütt Besetten mit verscheeden Grötten ut de Swing-Ära as Benny Goodman, Gene Krupa (af 1941, berühmt sien Duett mit Anita O’Day), Coleman Hawkins, Chu Berry und Billie Holiday. As sück dat Krupa-Orchester 1943 uplöösen dee, hett Eldridge weer en eegen Formatschoon leit un speel in New York, Toronto, Chicago un in Kalifornien. 1944/45 tour he as Solist mit de populär Big Band vun Artie Shaw. Nah sien Utscheeden bi Shaw (dat to’n Deel dör de Rassendiskrimineeren bedingt weer^[5]), hett he mit Norman Granz tosommen arbeit, de hüm up de sien eerst Jazz-at-the-Philharmonic-Tournee dorbi hemm wull.

Nah den Tweeten Weltkrieg speel he tietwies weer bi Goodman (Paris 1950) un Krupa as ok in de Jazz-at-the-Philharmonic-Konzerttourneen dör de USA un Europa van 1952 an. He hull suck en Tietlang in Europa up, schreev in Paris sien Memoiren un nehm Schallplatten in Sweden up. Nah sien Rückkehr in de USA, to dat hüm Granz överreden kunn, harr he in‘ April 1951 en triumphales Comeback in de Jazzclub Birdland. Ok entstunnen wiedere Upnahmen up dat Label Clef vun Granz, u. a. mit Coleman Hawkins. 1956 is he in dat Verve-Studio to en Reunion mit Gene Krupa un Anita O’Day tosommen kommen (Drummer Man).

As Charles Mingus, Jo Jones un Eric Dolphy hörr he ok to de Musikers, de 1960 en Gegenfestival to dat Newport Jazz Festival organiseert hebbt (gemeensam Plattenupnahm as Newport Rebels). Van 1963 bit 1965 weer he Baas vun de Band vun Ella Fitzgerald, buterdem is he up Festivals mit Gillespie, Herb Ellis, Stan Getz, Sonny Stitt, Oscar Peterson, Johnny Hodges, Budd Johnson un völ anner Musikers uptreden, mit de ok Schallplatten-Upnahmen, t. B. up Pablo Records, entstunnen. In de 1970er Johren speel he faken in dat Jimmy Ryans in New York. As Trumpet Kings is he mit Gillespie, Sweets Edison, Clark Terry un Jon Faddis uptreden. 1975 un 1977 weer he Gast up dat Montreux Jazz Festival. Letzte Uptreden harr Eldridge 1979 mit en Quintett bi en Armstrong-Gedenkkonzert in Chicago. In dat Johr 1980 harr he en Slaganfall. 1989 is he denn storven.

Wiel he so lütt weer, kreeg he den Ökalnaam Little Jazz.

Bedüüden

Roy Eldridge sien Trumpetenstil stellt en wichtig Verbinnenslidd tüschen de fröhen traditschonellen Stilen vun en Louis Armstrong oder Red Allen un de nahfolgend Bebop-Speelwies vun Dizzy Gillespie dor. Markenteken weer sien Speel in de hooch Lagen; Down Beat hett dorto 1936 anmarkt: Er spielte fast Saxophon auf der Trompete. Er spielt höher und schneller als Louis Armstrong.^[6] Eldridges Improvisatschonen besteeken hüüd noch sowohl dör technisch Brillanz as ok dör hör eenmalig expressiv un emotional Füer. De Innovator Eldridge hett en Maat sett för en nee, differenzeert Speelwies up sien Instrument. Sien Speel hett den jungen Dizzy Gillespie höörbor un nahhollig beinfloot.

Ehrungen

1971 wurr he in de Down Beat Jazz Hall of Fame wählt. 1982 kreeg Eldridge de NEA Jazz Masters Fellowship und 1985 wurr he in de Big Band and Jazz Hall of Fame upnommen. Ok in de American Jazz Hall of Fame is Eldridge upnommen wurrn.

Diskographie

The Big Band of Little Jazz (Topaz, 1935-1945)mit Dickie Wells, Benny Goodman, Benny Carter, Teddy Wilson, Gene Krupa, John Kirby
After You've Gone (Decca/GRP, 1936-1946)mit Ike Quebec, Cecil Payne, Billy Taylor, Sahib Shihab, Wilbur De Paris
Heckler’s Hop (Hep, 1936-1939) mit Gene Krupa, Benny Goodman, Helen Ward
Roy Eldridge 1943-1944 (Classics); 1945-1947 (Classics)
Nuts (Disques Vogue, 1950) mit Zoot Sims, Dick Hyman, Pierre Michelot
French Cooking (Vogue, 1950-51) mit Raymond Fol, Barney Spieler
Roy and Diz (Verve, 1954) mit Dizzy Gillespie, Herb Ellis, Ray Brown, Louie Bellson
The Nifty Cat (New World, 1970) mit Budd Johnson, Benny Morton, Nat Pierce
Oscar Peterson & Roy Eldridge (Pablo/OJC, 1974) Duo
Roy Eldridge and Oscar Peterson (OJC, 1974) Duo-Upnahmen
Litle Jazz and the Jimmy Ryan All-Stars (Pablo, 1975) mit Dick Katz un Major Holley
Happy Time (Pablo, 1975) mit Joe Pass, Oscar Peterson, Ray Brown, Eddie Locke
R.E./Dizzy Gillespie with the Oscar Peterson Quartet: Jazz Maturity - Where It’s Coming From (Pablo, 1975)
The Trumpet Kings at the Montreux Jazz Festival 1975 (Pablo) mit Dizzy Gillespie un Clark Terry
The Tatum Goup Masterpieces mit Art Tatum, John Simmons (Bass) un Alvin Stoller (Drums) (1955, Pablo 1975)
What is All About (Pablo, OJC, 1976) mit Milt Jackson, Budd Johnson
Montreux 1977 (Pablo/OJC, 1977)mit Oscar Peterson, Niels Henning Oersted Pederson, Bobby Durham
Roy Eldridge & Vic Dickenson (Storyville Records, 1978) mit Tommy Flanagan

DVD

Norman Granz Jazz In Montreux Presents Roy Eldridge '77

Literatur

John Chilton: Roy Eldridge, Little Jazz Giant. Continuum International Publishing Group, 2002, ISBN 0-8264-5692-8.
Martin Kunzler: Jazzlexikon. Rowohlt, Reinbek 1991.
Nat Hentoff: Little Jazz. Down Beat, 1956; un in Hentoff (Rgv.): The Jazz Makers. 1957.
Arrigo Pollilo: Jazz. Piper, München 1981.

Weblenken

Enkeld Nahwiesen und Anmarkungen

↑ Kunzler, Jazzlexikon
↑ as in en „Carnival Show“, wo he dwunger weer, Slagtüüch to spelen. He hett ok en eegen Danzorchester grünnd „Roy Elliott and his Palais Royal Orchestra“, dat aber nich völ Spood harr. Eldridge is ansonsten in disse Tiet in verscheeden Bands in‘ middleren Westen vun de USA uptreden. Vgl. Polillo, S. 443
↑ dat sull later sien gröttst Hobby blieven. Vgl. Pollilo, 445
↑ zit. nach Polillo, S.445
↑ …, de Eldridge as Swaart in en witten Band beleven muss - ähnlich weer hüm dat vörher in de Band vun Krupa passeert - Vgl. Polillo, S. 447 ff.
↑ zit. nah Kunzler, S.327

[1] Kunzler, Jazzlexikon

[2] s in en „Carnival Show“, wo he dwunger weer, Slagtüüch to spelen. He hett ok en eegen Danzorchester grünnd „Roy Elliott and his Palais Royal Orchestra“, dat aber nich völ Spood harr. Eldridge is ansonsten in disse Tiet in verscheeden Bands in‘ middleren Westen vun de USA uptreden. Vgl. Polillo, S. 443

[3] t sull later sien gröttst Hobby blieven. Vgl. Pollilo, 445

[4] zit. nach Polillo, S.445

[5] …, de Eldridge as Swaart in en witten Band beleven muss - ähnlich weer hüm dat vörher in de Band vun Krupa passeert - Vgl. Polillo, S. 447 ff.

[6] zit. nah Kunzler, S.327

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]