Chico Hamilton

Foreststorn „Chico“ Hamilton (* 21. September 1921 in Los Angeles, Kalifornien; † 25. November 2013 in New York City^[1]) weer en US-amerikaansch Slagtüüchspeler un Komponist vun den Modern Jazz. He hett in kamermusikalisch Besetten ungewöhnliche Klangkonstellatschonen utprobeert un trummelt mit de Upfaaten vun en Danzer. Sien Spezialität is „ein delikat federnder Beat mit feinen dynamischen Differenzierungen im Beckenschlag, auf die jetzt zahlreiche Drummer verstärkt zurückkommen.“^[2]

Leben und Wirken

Hamilton beleev in sien Jöögd de Glanztieden vun Hollywood un bedreev mit sien Schoolfrünnen as Dexter Gordon un Charles Mingus all en Jazz-Combo, in de he Klarinett speel. Nahdem he to dat Slagtüüch överwesselt weer, harr he mit söbenteihn Johren en Gig bi Duke Ellington. Dornah geev dat Upnahmen mit Slim Gaillard un en Tournee mit Lionel Hampton. All 1941 weer eh in den Speelfilm You'll Never Get Rich (1941) as Deel vun de Band vun Fred Astaire to sehn; mit 21 is he mit Ella Fitzgerald un Lester Young up de Bühne uptreden. Later wurr he Clubdrummer in dat Billy Berg’s, en bekannten Jazz-Drapenspunkt in Los Angeles. Völ vun de bekannt Jazzgrötten hebbt dor speel, so ok Miles Davis, Charlie Parker un Dizzy Gillespie, un Hamilton harr Gelegenheit, mit all de uptotreden. Nah sien Militärdeenst, wo he vun Jo Jones ünnerricht wurr, speel he in' August 1946 in de Band vun den Saxophonisten Lester Young (The Complete Aladdin Recordings), denn bi Count Basie. Af 1948 hett he Lena Horne begleit.

1952 hett tosommen mit Gerry Mulligan un Chet Baker dat klaveerloos Mulligan-Baker-Quartett grünnd, dat Maatstaffen för de Entwicklung vun de Jazzmusik setten, un Hamilton in dat ganze Land bekannt maken dee. De Spood vun dat Quartett führ dorto, dat Hamilton en Angebot för en Upnahm ünner eegen Naam kreeg, de he mit Howard Roberts un George Duvivier inspeelen dee. Mit de Kombinatschoon Gitarr-Bass-Slagtüüch, de dat bither noch nich geev, hett he nee Spood bi dat Publikum kregen, ebenso dör de Integratschoon vun en Cello^[3] in sien kamermusikalisch an' Third Stream präägt Quintett siet Midden vun de 1950er Johren. Dit Quintett, dat up dat Newport Jazz Festival 1956 sien Dörbröök harr,^[4] weer mit ünnerscheedlich Besetten (so nah'nanner mit de Holtblaser Buddy Collette, Paul Horn, Eric Dolphy un Charles Lloyd, mit Cellisten as Fred Katz un Gitarristen as Jim Hall oder Dennis Budimir) bit 1966 bannig spoodriek. Bi dat Publikum gull dat as typisch för den West Coast Jazz.^[5] Ansluutend hett Hamilton as Komponist för Warf- un Filmmusik arbeit. Siet etwa 1987 trett he mit sien Grupp Euphoria up, to de Eric Person, Cary DeNigris un Reggie Washington hörrn.

He schreev Filmmusiken för de US-amerikaansch Gerald McBoing-Boing-Reeg in de 1950er Johren. Midden vun de 1960er Johren hett he de Musik för Roman Polański sien Klassiker Ekel (Film), later för Filme as Die Sonnengöttin (1993) oder Liebe auf den ersten Blick (1991) komponeert.

2004 kreeg he de NEA Jazz Masters Fellowship.

Diskographisch Henwiesen

1952 Jazz Masters 41 / Finest Hour (Verve) - Kompilatschonen över de Clef/Verve-Upnahmen bi Norman Granz vun 1952-1958, mit Red Norvo, Barry Galbraith, Red Mitchell, Ray Brown, Monty Budwig, Oscar Pettiford, Tal Farlow
1956 – The Buddy Collette - Chico Hamilton Sextet: Tanganjika (Dig Records)
1958 - With Strings Attached/The Three Faces of Chico (Warners)
1958 - Gongs East (Discovery)
1962 - Passin' Thru (Impulse! Records)
1962 - Man from Two Worlds (Impulse! Records)
1965 - El Chico (Impulse! Records)
1966 - The Dealer (Impulse! Records)
1989 - Reunion (Soul Note)
1990 - Arroyo (Soul Note)
1992 - My Panamanian Friend (Soul Note)
2001 - Forestorm (Koch)
2009 - Twelve Tones of Love (Joyous Shout!)

Literatur

Ian Carr, Digby Fairweather, Brian Priestley: Jazz Rough Guide. Metzler, Stuttgart 1999; ISBN 3-476-01584-X
Leonard Feather, Ira Gitler: The Biographical Encyclopedia of Jazz. Oxford University Press, Oxford usw. 1999; ISBN 978-0-19-532000-8
Wolf Kampmann Reclams Jazzlexikon Stuttgart 2003; ISBN 3-15-010528-5
Martin Kunzler: Jazz-Lexikon. Reinbek bei Hamburg: Rowohlt Taschenbuch, 2002 (Band 1); ok rutbrocht as Sonneband vun de Digitalen Bibliothek, Directmedia Publishing Berlin 2005: ISBN 3-89853-018-3

Weblenken

Enkeld Nahwiesen

↑ Nahroop in Ottawa Citizen
↑ Martin Kunzler Jazz-Lexikon
↑ Tonächst wull he en Waldhorn statt en Cello bruuken; de vörsehn Musiker John Graas weer aber nich utreckend verfügbor.
↑ Buddy Collette, Steven Louis Isoardi: Jazz Generations: A Life in American Music and Society. S. 132ff.
↑ Ted Gioia West Coast Jazz: Modern Jazz in California, 1945-1960, S. 189

[1] Nahroop in Ottawa Citizen

[2] Martin Kunzler Jazz-Lexikon

[3] Tonächst wull he en Waldhorn statt en Cello bruuken; de vörsehn Musiker John Graas weer aber nich utreckend verfügbor.

[4] Buddy Collette, Steven Louis Isoardi: Jazz Generations: A Life in American Music and Society. S. 132ff.

[5] Ted Gioia West Coast Jazz: Modern Jazz in California, 1945-1960, S. 189

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]