James Moody

James Moody (* 26. März 1925 in Savannah, Georgia; † 9. Dezember 2010 in San Diego, Kalifornien^[1]) weer en US-amerikaanisch Jazzmusiker, Komponist un Bandleader. He weer en vun de eerst Tenorsaxophonisten, de Bebop speelt hebbt un gull as wichtig „Institutschon in’ Jazz“ (Scott Yanow).

Leven un Wark[ännern | Bornkood ännern]

Moody, de sien Vader bi Tiny Bradshaw Trompete speel, is in Pennsylvania un New Jersey upwussen un hett af 1941 autodidaktisch Saxophon lernt. Inspireert wurr he ünner annern dör Don Byas un Count Basie. In de US Air Force speel he af 1943 in en Militärkapell. Af 1946 bit 1948 speel he bi Dizzy Gillespie, mit de he ok later af un to tosommenarbeit hett. Dorneben speel he mit Bebop-Musikers as Al Haig, Howard McGhee un Milt Jackson. Sien eerst Album keem 1948 bi Blue Note Records herut. Van 1948 bit 1951 hull he sück in Europa up, wo he ünner annern mit Tadd Dameron in Paris un Arne Domnérus in Stockholm tosommenarbeit hett. Mit Dameron und Miles Davis is he in’ Mai up dat Festival International 1949 de Jazz uptreden. An’ Enn’ vun en Upnahmsession mit Lars Gullin hett he sück ut Spaß de sien Altsaxophon utlehnt: Sien Soli över „I’m In The Mood For Love“ hett hüm as grooten Improvisator bekannt makt. Dat Musikstück wurr later as „Moody’s Mood for Love“ to en Hit för King Pleasure un Blossom Dearie.

Dornah arbeit he in de USA 1953 mit Babs Gonzales un hett denn mit sien eegen Jazz-Combo in de ok de Singer Eddie Jefferson weer, arbeit (1953 bit 1957, denn weer 1968 bit 1973). Upnahmen ut 1954/55 as „Moody’s Workshop“ wiesen hüm as grooten Balladenspeler vun disse Tiet, mit eerigen vun’ Rhythm and Blues präägt Soli. Sowohl up dat Tenorsaxophon as ok up de Querflöte, de he up Anregen vun Yusef Lateef af dat Enn’ vun de 1950er Johren insetten dee, hett he en warmen Klang entwickelt, de de dunklen Register den Vörtoog geven dee. 1958 hett he sien Album Last Train from Overbrook maakt, de tallriek good Alben för Argo Records folgen deen. Enn’ vun de 1950er tour he mit en Tentett dör den Süüden vun de USA.

1962 hett he mit Gene Ammons un Sonny Stitt de Formatschoon Battle of the Saxophones arbeit, denn weer mit Gillespie sien Bigband, mit de he 1968 up dat Newport Jazz Festival un den Berliner Jazzdagen uptreeden isauftrat. 1971 weer he een vun de Hööftsolisten up Charles Mingus sien Bigband-Album Let My Children Hear Music. Tüschen 1974 un 1980 weer he in Las Vegas in de Showband vun en Hotel tätig un hett dorbi denn Gaststars begleit. Sietdem weer he weer in de Jazzszene aktiv un hett vörweegend mit lüttgere Formatschonen arbeit, to de in de 1980er Johren George Mraz un Victor Jones, in dat dorupfolgen Johrteint Mulgrew Miller, Marc Copland un Terri Lyne Carrington ghörrn deen. He hett tallriek Upnahmen mit sien Quartett (mit Renee Rosnes) vörleggt, speel ünner annern mit den Dizzy Gillespie Alumni All-Stars un 2007 hett he ok mit de WDR-Bigband arbeit.

Moody wurr 1998 as NEA Jazz Master ehrt. He leev mit sien Fru Linda in San Diego. As sien Früend un Vörbild Gillespie ok hett he sück för den Bahai-Glooven begeistert un sück in de religiöös Gemeenschap insett.

Utwählt diskographisch Henwiesen[ännern | Bornkood ännern]

1951: Sax Talk (Vogue)
1954: Moody’s Sound For Blues (OJC)
1954: Hi-Fi Party (OJC)
1955: Wail, Moody, Wail (OJC)
1970: The Teachers (Perception)
1971: Heritage Hum (Perception)
1986: Something Special (Novus)
1987: Moving Forward (Novus)
1989: Sweet Ans Lovely (Novus)
1990: Honey (Novus)

Literatur[ännern | Bornkood ännern]

Carlo Bohländer: Reclams Jazzführer
Ian Carr Jazz Rough Guide. Stuttgart 1999
Richard Cook, Brian Morton: The Penguin Guide To Jazz on CD. London 1994 (2. Uplaag) un 2002 (6. Uplaag)
Wolf Kampmann, Reclams Jazz-Lexikon. Stuttgart 2003