Homer (Dichter)

Homer is in de Antike de eerste Dichter ut Grekenland, den sien Naam bekannt is. Wohrschienlich hett he leevt an dat Enne vun dat 8. Johrhunnert v. Chr.. He weer tohuse in Lüttasien. Dor harrn de Greken Kolonien grünnt. Homer warrt ankeken as de Vader vun de Literatur vun dat Avendland. He hett de Ilias schreven, un de Odyssee un de Hymnen vun Homer.

Naam

Homer (ooltgreeksch: Ὅμηρος, Hómēros; neegreeksch: Όμηρος, Ómiros bedutt woll ok „Börg“. Vunwegen dat Homer blind ween hebben schall, hefft de Lüde den Naam al in de Antike vun de Wöör ὁ μὴ ὁρών, ho mē horōn, „de nix sütt“, afleit’.

Leven

Al in de Antike gung dat hen un her, wo Homer denn nu herkamen dö. In Smyrna, Athen, Ithaka, Pylos, Kolophon, Argos un Chios menen se, dor weer he boren. En vun de Legennen de dor vun vertellt wurrn sünd, seggt, he weer an den Meles-Stroom as en unehlich Kind boren, un toeerst harr he dorüm ok „Melesigenes“ heten. Dat bedutt: „De vun den Melos her stammt“. Storven is he wohrschienlich up de Insel Ios.

Över Homer sien Vadder kann rein gor nix seggt weern. Man wat siene Mudder angeiht, gifft dat en Reeg vun Borns, de weet, dat ehr Naam Kreitheïs weer.

Över Homer sien Herkamen un sien Utsehn un sien Leven hett dat al in de Antike allerhand verscheden Vertellen geven. Man bit up düssen hüdigen Dag is noch nich mol ganz kloor, ob en richtigen Minschen mit den Naam „Homer“ överhaupt jemols leevt hett. In de Antike is he faken as en blinnen olen Mann vörstellt wurrn. Dat kümmt dor vun, dat in den Apollon- Hymnus to lesen steiht, Homer scholl en blinnen un armen Wannersinger ween hebben. Düsse Hymnus is upschreven unner Homer sien Naam, man de Forschers twiefelt, ob de würklich vun em is. För en armen Stackelsminschen weet Homer veel to goot Bescheed över dat Leven vun de rieken un adeligen Lüde, vun Königen un Försten. Man amenne kümmt dat dorher, dat Singers un Dichterslüde bi so’n adeligen Lüde up jem ehr Hööv leevt un wahnt hefft, vunwegen dat just düsse Lüde jem ehr Publikum weern. De Kunst is dormols ja tomeist för de „betern Lüde“ maakt wurrn un nich för „Jan un alle Mann“. Homer wüss denn also goot Bescheed, weil he as Künstler mank de Adeligen leven dö.

Warken

De Epen

Beröhmt wurrn is Homer as Dichter vun twee ganz fröhe Warken vun de Weltliteratur. Dat weern de beiden Epen „Ilias“ un „Odyssee“. Düsse beiden groten Warken sünd togliek de eersten Schrifttüüchnis in de Historie vun Grekenland. Dor fangt de Kultur- un Geistesgeschicht vun ganz Europa mit an. So warrt dat jedenfalls normolerwies ankeken. Man wat gor nich kloor is: Hett würklich en Mann mit Naam Homer düsse Warken schreven? Dor striet al lang de Forschers üm. Man hüdigendags warrt dor nich mehr so allgemeen an twiefelt, as dat noch vör 150 Johren weer, ehr Heinrich Schliemann de Överresten vun dat antike Troja utbuddelt harr.

Över de Sprake

Dat sütt so ut, as wenn de beiden Epen seker ut dat greeksche Lüttasien afstammen döen. Wenn een de Sprake unnersöcht, denn so kümmt rut, dat allens in ioonschen Dialekt schreven wurrn is, so as de dormols in Lüttasien begäng weer. Akraat hannelt sik dat üm en Ioonsch ut de fröhe Tiet, wat mit allerhand Bispelen ut den Äoolschen Dialekt vun de Ooltgreeksche Sprake dör’nanner mengeleert wurrn is. Dor kaamt denn noch Stücken to, de woll ut noch veel fröher Tiet stammt. Toeerst sünd de Epen nich upschreven ween, man butenkopps vertellt wurrn. Dor kümmt dat vun, dat allerhand Snacks un Spröök langs dat Vertellen noch fökener mol in de Geschicht inmuddelt wurrn sünd, dormit dat keen Lücken un Pausen geev. Up jeden Fall is dat Ganze nich up eenmol so dalschreven wurrn. Un dat kann een ok sehn un höörn.

Bit in de Tiet vun den Hellenismus hett dat ganz verscheden Redaktschonen vun den Text geven. Dat weern allerhand ünnerscheedliche Texten un Leesorden up’n Markt, un nu scholl dat allens to en „amtliche“ Version tohopenfaat weern. Den eersten Versöök, so en „amtlichen“ Kanon tohopen to stellen, hett de Tyrann vun Athen, Peisistratos ünnernahmen. De Version, de hüdigendags vörliggen deit, is torechtmaakt wurrn vun Aristarchos vun Samothrake. He hett ok de „Gesängen“ indeelt, so as dat noch vundage begäng is.

Wonnehr sünd de Epen upschreven wurrn?

Wecke Forschers meent, Ilias un Odyssee, de weern woll so üm un bi 850- 800 v. Chr. upschreven. Annere meent, dat möss woll bi hunnert Johre later ween hebben (bi 750 – 700 v. Chr.. Gifft avers ok Forschers as Wilhelm Dörpfeld, de gaht dor vun ut, dat weer allens al in dat 12. Johrhunnert v. Chr. torecht maakt wurrn. Al hefft se jem ehr Grünn.

Toeerst weert Homer siene Warken mit Hesiod sien Epik vergleken. Hesiod hett in dat 7. Johrhunnert v. Chr. schreven, so veel steiht fast. Denn warrt ok mit Funnen ut de Archäologie vergleken, as bi den Nestorbeker vun 730 – 720 v. Chr.. Historikers hefft bavenhen allerhand rutfunnen över de tweete Hälft vun dat 8. Johrunnert, wat nu vergleken weern kann mit dat, wat Homer upschreven hett. Dor is bi rutkamen, dat de Rull vun den Adel al vun dat 7. Johrhunnert af an nich mehr so staatsch un stolt weer, as Homer dor vun schrifft. Dor scholl een nu denken, de Epen speelt in fröhere Tieden. Up de annere Siet gifft dat Afsnitten in de Ilias, de schient hen to wiesen up Saken, de eerst in dat 7. Johrhunnert passeert sünd. Un denn gifft dat noch en ganzen Hümpel vun Stäen, dor weert Ümstänn beschreven, as de in de Tiet vör de Doorsche Wannerung weern. Dor geiht dat üm Kledaasch, Wapen, Hüser un de geopolietsche Ümstänn, as wenn dat allens al in dat 12. Johrhunnert v. Chr. uptekent weer. Man al düsse Henwies bringt us nich würklich vöran, vunwegen dat se stracks gegen’anner staht. Literatur kann jummers över ganz annere Tieden gahn, as de, wo de Schriever in leven deit. Dorüm is dat swaar, vunwegen de histoorschen Ümstänn in de Böker to seggen, wonnehr se upschreven wurrn sünd. Man de meisten Henwies düüt doch up de tweete Hälft vun dat 8. Johrhunnert v. Chr..

Wen hett dat maakt: De „Fraag na Homer“

De Fraag, ob Homer nu de Schriever is, warrt in de Literaturwetenschop de „Fraag na Homer“ nömmt. In de Hauptsaak geiht dat dorbi üm de Fraag, ob Homer nu würklich de Schriever vun de Ilias oder vun beide Epen ween is, oder ob unner den Naam „Homer“ verscheden Dichterslüde tohopenfaat sünd, de nu ok jedeen wedder öllere Sagen sammelt un tohopenstellt hefft.

En annere Fraag in düssen Tosamenhang is de Fraag na dat Öller vun de beiden Epen. De Odyssee is düütlich jünger, as de Ilias. Scholl dat överhaupt mööglich ween hebben, dat een un desülvige Mann beide Warken verfaat hett? To’n Deel meent de Forschers hüdigendags, Homer harr de Ilias in siene Jöögd, de Odyssee avers as olen Mann schreven.

Ünnersöken vun den Stil (Kunst) vun de beiden Epen hefft rutfunnen, dat vunwegen de hoge Kunst vun de Kompositschoon un vunwegen de Qualität vun de Sprake in beiden Warken, dorvun utgahn weern kann, dat sik dat bi „Homer“ üm een Mann hannelt, de in’n Groten un Ganzen allens upschreven hett.

Anner Warken un Homersche Hymnen

In de Antike hett dat en ganze Reeg vun Böker över Homer sien Leven geven (Vita). De sünd to’n groten Deel utdacht un hefft mit de Würklichkeit nich veel to doon. Man in düsse Böker steiht nu to lesen, Homer harr noch annere Warken schreven, as de beiden bekannten vun den „Trojaanschen Krieg“. Man dat sünd woll reinweg allens Böker, de bloß unner sien Naam rutkamen sünd, man de he nich süms verfaat hett (Pseudepigraphen). Un dor gifft dat hüdigendags ok bloß noch en paar Fragmenten vun. Bloß de Travestie vun den „Poggenmüsekrieg“ is kumplett up us to kamen. Man ok dor warrt annahmen, dat se nich würklich vun Homer is. Bavenhen gifft dat noch 33 Gedichten ünner Homer sien Naam, över de de Gelehrten strieden doot: Sünd se vun Homer oder nich? Se weert de „Homerschen Hymnen“ nömmt. Dor hannelt sik dat üm Priesleder up de olympschen Gödder bi. Vun den Stil her staht se nich wiet af vun de beiden Epen över den Trojaanschen Krieg. Besunners bekannt sünd de „Hymnos an Apollon“ un de „Hymnos an Aphrodite“.

Kiek ok bi

Literatur

Herbert Bannert: Homer: Mit Selbstzeugnissen und Bilddokumenten. 8. Auflage. Rowohlt Taschenbuch Verlag, Reinbek bi Hamborg 2005, ISBN 3-499-50272-0
Louis Bardollet: Les Mythes, les dieux et l'homme. Essai sur la poésie homérique. Belles Lettres, coll. «Vérité des mythes» 1997
Pierre Carlier: Homère. Fayard 1999
Pierre Chantraine: Grammaire homérique. Klincksieck, coll. «Tradition de l'humanisme». 2 Bänn, 2002
Alfred Heubeck: Die homerische Frage. (= Erträge der Forschung; Bd. 27). Wissenschaftliche Buchgesellschaft, Darmstadt 1974, ISBN 3-534-03864-9
G. S. Kirk: The songs of Homer. Cambridge 1962
Joachim Latacz, Thierry Greub, Peter Blome, Alfried Wieczorek: HOMER. Der Mythos von Troia in Dichtung und Kunst. Hirmer Verlag, München 2008, ISBN 978-3-7774-3965-5
Joachim Latacz: Homer. Der erste Dichter des Abendlands. 4. Auflage. Artemis & Winkler, Düsseldorf un Zürich, 2003
Joachim Latacz: Troia und Homer. 5. Uplaag Koehler und Amelang, Leipzig un Berlin 2005, ISBN 3-7338-0332-9
Joachim Latacz (Hrsg.): Homer. Tradition und Neuerung. (= Wege der Forschung; Bd. 463). Wissenschaftliche Buchgesellschaft, Darmstadt 1979, ISBN 3-534-06833-5
Joachim Latacz (Hrsg.): Homer. Die Dichtung und ihre Deutung. (= Wege der Forschung; Bd. 634). Wissenschaftliche Buchgesellschaft, Darmstadt 1991, ISBN 3-534-09217-1
Joachim Latacz (Hrsg.): Zweihundert Jahre Homer-Forschung. Rückblick und Ausblick. (= Colloquium Rauricum; Bd. 2). Stuttgart un Leipzig 1991, ISBN 3-519-07412-5
Albin Lesky: Homeros. RE Suppl-Bd 11. Druckenmüller, Stuttgart 1967
Manu Leumann: Homerische Wörter, Basel 1950 (Nachdruck: Wissenschaftliche Buchgesellschaft, Darmstadt 1993, ISBN 3-534-12003-5)
Milman Parry: The Making of Homeric Verse. The collected papers of Milman Parry. Oxford 1987, ISBN 0-19-520560-X
Ernst Risch: Wortbildung der homerischen Sprache, Berlin 1973, ISBN 3-11-003799-8
Wolfgang Schadewaldt: Von Homers Welt und Werk. Aufsätze und Auslegungen zur Homerischen Frage, Stuttgart 1965
Raoul Schrott: Homers Heimat. Der Kampf um Troja und seine realen Hintergründe, Carl Hanser Verlag, München 2008 (umstreden)
Pierre Vidal-Naquet: Le monde d'Homère. Perrin, 2000
Homer und Homerica. Kapitel 2 in: Peter Kuhlmann: Die Giessener literarischen Papyri und die Caracalla-Erlasse. Edition, Übersetzung und Kommentar. (= Berichte und Arbeiten aus der Universitätsbibliothek und dem Universitätsarchiv Giessen; 46/1994). Universitätsbibliothek Gießen, Gießen 1994, S. 23ff. (Digitalisat)