Austraalsche Wittkehlaante
| Austraalsche Wittkehlaant(e);
Austraalschen Teeling | ||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 | ||||||||||||||||
| Systematik | ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||
| Wetenschoplich Naam | ||||||||||||||||
| Anas gracilis | ||||||||||||||||
| Buller, 1869 |
De Austraalsche Wittkehlaante oder Austraalschen Teeling (Anas gracilis), is en Aart mank de Swemmaanten un höört dor to de Aanten an sik mit to. In Australien is se de Aantenaart, de an’n fökensten vorkamen deit. Se höört to de Aardengrupp vun de Wittkehlaanten mit to, just as de Andamanenaante un de Indonees’sche Wittkehlaante.
Kennteken
[ännern | Bornkood ännern]De Austraalsche Wittkehlaante is man lüttjet un fien boot. Dat Lief is twuschen 37 un 47 cm lang[1]. Dor is se man bloß en lütt beten grötter mit, as en Knäkaante. Ehre Flunken kann se 60 bit 67 cm wiet ut’neen spannen.[2] Wo se vorkamen deit, kann se mit de Kastanjenaante dör’nanner brocht weern. Towielen krüüzt düsse beiden Aantenaarden sik ok. De Waarten ut so en Krüüzung seht denn ut, as Waarten vun Kastanjenaanten in’t Slichtkleed. Sunnerlich upfallen bi de Austraalsche Wittkehlaante deit de witte Placken up’e Kehlen. Dor hett se ok den Naam vun her. Waart un Aante verscheelt sik nich groot un ok over dat Johr ännert sik dat Kleed nich groot. De Waart is en beten grötter, as de Aante un siene Steern is wat pieler.
Wo se vorkamen deit un wie hooch de Bestand is
[ännern | Bornkood ännern]Düsse Aantenaart gifft dat bloß man in Australien. Se is bannig veel unnerwegens un kummt dor ok bi na de Inseln in de Region. De Noord- un ok de Süüdinsel vun Neeseeland weert jummers wedder besiedelt vun Austraalsche Wittkehlaanten, de sik dor hen verbiestert hefft. Ok bröden doot se dor. Verbiestern doot se sik ok na de süüdlichen Eilannen vun de Molukken, Timor un Neeguinea. In Australien warrt de Populatschoon up tominnst 1,7 Mio. Exemplare taxeert, man vunwegen datt se veel wannert, is dat man swaar, de richtige Tahl to drepen. In gode Johre könnt dat ok bit to 4,2 Mio. Vagels ween.
Wo se leven un wat se freten deit
[ännern | Bornkood ännern]De Aanten siedelt in Australien meist an all Aarden vun Waters. Nehrstoffrieke Waters in’t Siedland nehmt se just so an, as Veehdobben, Mangrovenbröke un Soltlagunen. Bröden doot se meist in’n Süüdosten un Osten vun den austraalschen Kontinent, meist an Söötwater in’t Binnenland. En lüttjeren Deel vun de Aanten bröödt avers ok an de Waterkant, wo sunnerlich de Kastanjenaante tohuse is. Ehr Freten finnt se sunnerlich bi’t Grünneln un Sichten. Dükern deit se bloß hen un wenn mol. Allgemeen warrt annahmen, se fritt to’n gröttern Deel Warvellose Deerter, man in’n Maag hefft Forschers ok allerhand Plantenkost funnen.
Wie se sik vermehren deit
[ännern | Bornkood ännern]
De Wittkehlaante boot ehre Nester tomeist in Boomhöhlen. De Böme, de se dor bi utsöken deit, staht an Beeken oder Ströme, Binnenwaters oder in Gemarken, wo de Floot overhen geiht. In den gröttsten Deel vun Australien brott de Aante in de Tied vun Juni- bit Februarmaand. An sik warrt dat Nest gor nich boot, man bloß utstaffeert mit Dunen. In’n Döörsnitt leggt de Aante 8,9 Eier. Bröden deit bloß man dat Seken. In’n Döörsnitt is dat na 28 Dage sowiet un de Lüttjen kruupt ut. Hen un wenn blievt se mit de Ollern ok noch in de Familie tosamen, wenn se al flegen könnt. Sülms Lüttje kriegen könnt se, wenn se een Johr oold sünd.[3] Faken treckt de Austraalschen Wittkehlaanten mehr, as man bloß een Nest in’t Johr up.
Vun Minschen holen
[ännern | Bornkood ännern]Vunwegen ehre eenfachen Farven un Feddern speelt de Aante keen grote Rull as Smuckvagel. To’n eersten Mol is he 1882 utföhrt wurrn. Dormols keem se in den Zoo vun London. 1960 hett de brittsche Wildfowl Trust to’n eersten Mol Aanten vun düsse Aart kofft. Se is eenfach to holen un kriggt veel Junge.[4]
Literatur
[ännern | Bornkood ännern]- P. J. Higgins (Rutg): Handbook of Australian, New Zealand & Antarctic Birds, Band 1, Ratites to Ducks, Oxford University Press, Oxford 1990, ISBN 0195530683
- Janet Kear (Rutg): Ducks, Geese and Swans. Oxford University Press, 2005, ISBN 0198546459
- Hartmut Kolbe; Die Entenvögel der Welt, Ulmer Verlag 1999, ISBN 3-8001-7442-1