Substantiv

Dat Substantiv (latiensch [nomen] substantivum, up Plattdüütsch an’n besten Hööftwoort) warrt in veel Grammatikböker för de Scholen just för datsülbige ansehn, as een Nomen. Man in de Spraakwetenschop is dat Substantiv bloß man de Naam för een bestimmte Woortaart. Dat Substantiv steiht denn för den Naam vun een Ding oder een Saak, wat dat gifft oder geben hett oder wo een sik wat ünner vörstellen kann.

Dat gifft verscheden Aarten vun Substantiven:

• Egennaam, Naam (latiensch nomen proprium): Tölke, Gesche, de Werser, Bremen
• Naam vun de Aart (latiensch nomen appellativum): Minsch, Disch, Kunst, Leev
• Naam vun den Stoff/de Substanz: Melk, Gold
• Substantiven, de ut Verben maakt sünd: dat Lopen, de Utgang
• Substantiven, de ut Adjektiven maakt sünd: Schönheit, Dummerhaftigkeit

In de düütsche un ok in de plattdüütsche Spraak weert de Substantiven groot schreven.

Düütsche un plattdüütsche Substantiven höört jümmers to de Genera Maskulinum (männlich), Femininum (wieflich) oder Neutrum hento. In beide Spraken köönt se böögt weern. In Düütsch un Plattdüütsch gifft dat veer Kasus to’n Bögen: Nominativ, Genitiv, Dativ un Akkusativ.

De düütsche Spraak bruukt düsse Kasus (Fäll) noch tämlich leifig, in’t Plattdüütsche is dat al veel minner wurrn, besunners, wat den Genitiv angeiht. In de engelsche Spraak gifft dat meist keen Bögen mehr, meist as in de chineesche Spraak wo rein gor nich böögt warrt.

Dat gifft ok allerhand Substantiven, de tohopensett sünd ut verscheden Wöör: Seilschipp, Grootmast, Sünnschien.

Kiek ok nah bi Plattdüütsche Grammatik.