Placksnavelaante
| Placksnavelaant(e) | ||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 | ||||||||||||||||
| Systematik | ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||
| Wetenschoplich Naam | ||||||||||||||||
| Anas poecilorhyncha | ||||||||||||||||
| J.R. Forster, 1781 |
_at_Bharatpur_I_IMG_5699.jpg)
De Placksnavelaante (Anas poecilorhyncha) is en Aante ut dat Geslecht vun de Aanten an sik (Anas). Se is tämlich groot un stebig un kummt bloß man in Asien vor. Dor leevt se in grote Deele vun den Kontinent un is in grote Tahl to finnen. Dat gifft dree Unneraarden, de ehr Fedderkleed sik en beten verschelen deit. Den Naam hett de Aante vun twee orangene Placken vun her, de an beide Sieten vun den Snavel an den siene Spitzen to finnen is.
Kennteken[ännern | Bornkood ännern]
Dat Lief vun de Placksnavelaante is 58 bit 63 cm lang. De Waarten weegt twuschen 1230 un 1500 g, bi de Seken liggt dat Gewicht twuschen 780 un 1360 g. Waart un Aante verscheelt sik nich groot. Beide dreegt se ehr Fedderkleed dat ganze Johr. Wie un wo se rusen doot, is bitherto noch nich good unnersocht.[1]
Wo se vorkamen deit[ännern | Bornkood ännern]
De Placksnavelaante is in China, de Mongolei, Süüdsibirien, Bangladesch, Kambodscha, Laos, Vietnam, Burma un Indien veel to finnen. De Nominatform is up Indien sien Subkontinent tohuse. Dor leevt se bit Sri Lanka in'n Süden hen, un na Osten to bit Bangladesch, Assam un Manipur. De Unneraart A. poecilorhyncha haringtoni leevt in Burma, in Süüdchina un in Vietnam. Se warrt ok Placksnavelaante ut Burma nömmt. Wohrschienlich kummt se ok in Laos un Kambodscha vor. De Chinees'sche Placksnavelaante (Anas poecilorhyncha zonorhyncha) leevt in de meisten Gemarken vun China. Bröden deit se ok in Süüdsibirien, in Korea un in Japan. De Populatschonen ganz in'n Norden vun China, in de Mongolei un in Sibirien sünd Treckvagels. In dat Winterhalfjohr treckt se na Süden hen un kaamt denn bit Kambodscha un Thailand. Hen un wenn verbiestert sik de wecken Vagels ok bit na de Eilannen vor Alaska siene Küste hen. Af un an mol kaamt se ok bit na de Philippinen hen.[2] In dat Johr 2005 sünd in Düütschland 3-4 Brödelpaare mellt wurrn. Se stammt af vun Aanten, de as Smuckvagels holen wurrn un denn utbüxt sünd. De Aart warrt as invasive Aart ankeken, na Bundsnaturschutzgesett (BNatSchG) § 40. De Vagels schöllt in Düütschland bi Siet maakt weern, warrt seggt, vunwegen datt sik hier keen gröttere Populatschoon upboon schall[3]
Wo se leven deit[ännern | Bornkood ännern]
Placksnavelaanten möögt geern flacke Söötwaters un Bröke mit veel Unnerwaterplanten. An Ströme hoolt se sik bloß hen un wenn mol up. De chinees'sche Unneraart kummt woll ok an Küstenwaters vor, man Brack- un Soltwater möögt se nich. Wenn blangen de Placksnavelaante in de wecken Länner ok de Graue Aante vorkamen deit, treedt se nich tosamen up. Dat warrt dor as Henwies up ankeken, datt Placksnavelaanten un Graue Aanten annere Ansprüch an ehr Umto stellt.[4]
Wie se leven deit[ännern | Bornkood ännern]
Na de Aart, wie se sik upföhren deit, sleiht de Placksnavelaante na de Graue Aante. Se leevt geern in lüttje Gruppen un Familienverbänn an flack Water un in Bröke. Ehr Freten finnt se bi dat Grünneln. Meist fritt se Planten un faken is de Placksnavelaante ok in Riesfeller to finnen. In Japan is se sogor de eenzigst Aantenaart, de in Riesfeller bröden deit. Blangen gröne Water-, Över- un Landplanten fritt se ok Saat, Früchte, Insekten, Pielepoggen, Glidder, lüttje Fische, Poggen un Wörm.
Vermehren[ännern | Bornkood ännern]
Paaren doot sik de Aanten in't Vörjohr. Se boot ehr Nest ut Planten an'n Wall. De Seken bröödt eenmol in't Johr un leggt 8 bit 14 Eier. Bröden doot se twuschen Mai- un Dezembermaand. Dat duert 26 bit 28 Dage. Wenn de Küken utkrapen sünd, so warrt annahmen, duert dat 49 bit 56 Dage un se könnt flegen.[5]
Literatur[ännern | Bornkood ännern]
- Janet Kear (Rutg): Ducks, Geese and Swans. Oxford University Press, 2005, ISBN 0-19-854645-9
- Hartmut Kolbe; Die Entenvögel der Welt, Ulmer Verlag 1999, ISBN 3-8001-7442-1
- John Gooders und Trevor Boyer: Ducks of Britain and the Northern Hemisphere, Dragon's World Ltd, Surrey 1986, ISBN 1-85028-022-3
Weblenken[ännern | Bornkood ännern]
Belege[ännern | Bornkood ännern]
- ↑ Kear, S. 539
- ↑ Kear, S. 539
- ↑ Klemens Steiof: Handlungserfordernisse im Umgang mit nichtheimischen und mit invasiven Vogelarten in Deutschland. Berichte zum Vogelschutz 47/48, 2011: 93-118.
- ↑ Kear, S. 540
- ↑ Kear, S. 540