Zum Inhalt springen

Kontraindikatschoon

Vun Wikipedia

De Kontraindikatschoon (vun lat. contra „gegen“ un indicare „anwiesen“) betekent in de Medizin en Ümstand, ünner den vun dat Anwennen vun en Therapie-Verfohren bi en vörliggen Krankheitsbild op jeden Fall aftosehn is oder blots ünner en strikt Taxeren gegenöver de Risiken tolaten is.[1][2][3]

De en afsluute Kontraindikatschoon is de Behanneln na de bedrapene Methood vullstännig verboden. En Patient, de to’n Bispeel allergisch op Penicillin reageert, dröff mit dissen Stoff nich mehr behannelt warrn.

Bi en relative Kontraindikatschoon is vun de Behanneln aftosehn, man se kann liekers anwennt warrn, wenn se in’n enkelten Fall mehr nütten deit as dat se Schaden maakt. To’n Bispeel schall en Patient mit en Magengeswür an sik keen Acetylsalicylsüür kriegen. Man, wenn dat för en Therapie keen anner’t Middel gifft un de Nütten vun en Behanneln mit den Stoff grötter is as dat Risiko vun en nee Magengeswür, denn kann dat Medikament liekers geven warrn.

Mitünner warrt sünnere Ümstännen verkehrterwies för en Kontraindikatschoon holen. „Verkehrte“ Kontraindikatschonen warrn to’n Bispeel in’n Tosamenhang mit Empen beschreven[4]. Butendem is ünner Laien de Angst vör Nevenwirken faken grötter as de Angst vör den Schaden, de tostannen kummt, wenn keen Behanneln dörföhrt warrt. Dat warrt ünnerstütt dör de lange List vun Nevenwirken op’n Bipackzedel, de woll möögliche Nevenwirken vun de Therapie utwiesen doot, nich aver de Gefohr, de besteiht, wenn de Therapie nich dörföhrt warrt.

  • Nicole Menche: Innere Medizin, Elsevier, Urban & Fischer Verlag, 2004, ISBN 3437481304
  1. Kontraindikation In: Pschyrembel - Klinisches Wörterbuch, 261. Oplaag; Walter de Gruyter 2007.
  2. Kontraindikation in Roche Lexikon Medizin, 5. Oplaag, Urban & Fischer 2003, online
  3. Otto Dornblüth: Klinisches Wörterbuch. 13./14. Oplaag, 1927
  4. Naricht vun de Stännigen Empkommisschoon an’t Robert-Koch-Institut: Raat vun de Stännigen Empkommisschoon (STIKO) an’t Robert-Koch-Institut/Stand: Juli 2008, in: Epidemiologisches Bulletin Nr. 30, 25. Juli 2008, Siet249