Henry Robertson Bowers

Henry Bowers (Oktober 1911)

Henry Robertson „Birdie“ Bowers (* 29. Juli 1883 in Greenock; † 29. März 1912, Ross-Schelfies, Antarktis) weer en britisch Polarforscher. He hett an de Terra-Nova-Expedition (1910–1913) ünner Robert Falcon Scott deelnommen. Bowers is gemeensam mit de veer anner Liddmaaten vun Scott sien Polgrupp up den Rückweg vun den geographisch Süüdpol to Dood kommen.

Fröh Leven

Bowers wurr 1883 in Greenock in en Familie vun schottisch Oorsprung boren un vun sien Moder uptrucken, nahdem sien Vader in Rangun storven weer, as Bowers dree Johre old weer. Dat eerste Mal to See gung he as Kadett vun de Hannelsflotte, wo he HMS Worcester utbildt wurr un fiev Mal up de Loch Torridon um de Welt segeln. 1905 hüer he bi de Royal Indian Marine an, wurr bi den Deenst in Ceylon un Burma to’n Ünnerleutnant befördert un kommandeer en Kanonenboot up den Stroom Irrawaddy. Later dee he up de HMS Fox, wo he Wappensmuggel in‘ Persischen Golf bekämpen dee.

Terra-Nova-Expedition 1910–1912

Bowers is 1910 to de Terra-Nova-Expedition vun Robert Falcon Scott stött, nahdem he de Berichte vun Scott sien Discovery-Expedition un Ernest Shackleton sien Nimrod-Expedition leest harr. He harr kien vörhergahn Polarerfohren, wurr Scott aber von de sien Mentor un ehmalgen Präsidenten vun de Royal Geographical Society, Sir Clements Markham, an’t Hart leggt. Markham harr Bowers an Bord vun de HMS Worcester drapen un weer so vun hüm andahn, dat Scott Bowers unbesehn to de Expeditschoon inlaaden dee. As se sück to’n eersten Mal drapen hemm, weer Scott vun den lütten, stämmigen Mann aber nich dull beindruckt. Scott hett seggt: „Nu ja, wi hemm hüm nu bis uns un moot dat Beste dorut maaken.“

Bowers weer tonächst blots för de Schippmannschap inplaant. He wies sück aber gau as klüfftigen Organisator, so dat Scott hüm bald ro en Liddmaat vun de Lannensgrupp beförderte, de för dat Anlannen, de Verwalten vun de Göder, de Navigatschoon un de Verpackung vun de Schleddenratschonen verantwortlich weer. Dorbi wies sück sien besünners good Erinnerungsvermögen för Scott as besünners wertvull.

Scott harr oorsprünglich plaant, „Birdie“ Bowers in sien Polargrupp uptonehmen. Bowers hörr de Schleddengrupp an, de vun Scott sien Stellvertreeder Edward Evans leit wurr un de as letzte Ünnerstüttensgrupp den Marsch vun Scott un de sien Team nah Süden begleiten dee. An‘ 4. Januar 1912 aber, as de Umkehr vun disse Ünnerstüttensgrupp bevörstunn, wurr Bowers vun Scott in de Polargrupp upnommen. Dat weer woll en spontan Entsluss. Eenige Experten as de Antarktisforscher Ranulph Fiennes kommen aber to de Inschätzen, dat dat in‘ Sinn vun en gauer Vörankommen en logische Entscheeden vun Scott ween is. Wohrschienlich keem demnah Scott ok to de Erkenntnis, dat he en wiederen erfohrenen Navigator bruuken dee, um hör Positschoon an‘ Süüdpol to bestätigen un en Kontroverse as de um de Anspröök vun Frederick Cook un Robert Peary an‘ Noordpol to ümgahn.

Scott harr aber wenig Daag tovör de Mannlüüd um Edward Evans befahlen, hör Skier to deponeeren. Wiels Scott, Edward Wilson, Lawrence Oates un Edgar Evans up Skiern ünnerwegens weern (ok wenn se de Technik nich good beherrschen deen), muss Bowers to Foot wiedergahn. Todem hemm sück nu fiev Mann in dat vör veer Mann utleggt Telt uphollen muss un de oorsprünglich för veer Mann utleggt Ratschonen nu up fiev updeelt wurrn.

An‘ 16. Januar 1912, as sück de Grupp vun Scott den Pol nahder keem, weer dat Bowers, de as Eerst de swaart Fahne seech, de dat etwa een Maand tovör anleggt Lager vun Roald Amundsen markeeren dee. In den Moment wurr hör klar, dat se in dat Rennen um den Süüdpol ünnerleegen weern. An‘ 18. Januar hemm se de Süüdpol reckt un sünd dor up dat vun Amundsen torüchlaaten Lager Polheim. Dor hemm de Briten dör en mit Datum versehn Notiz erfohren, dat Amundsen un sien Begleiter all 35 Daag tovör an‘ 14. Dezember 1911 reckt harrn.

Hör Rückreis wurr bald to en tödlichen Wettloop gegen dat besünners schlecht Weer. As Eerst is Edgar Evans an‘ 17. Februar 1912 storven, vermootlich an en Gehirnbesehren, de he sück tovör bi en Stört in en Gletscherspalte bo den Afstieg vun dat Polarplateau över den Beardmore-Gletscher up dat Ross-Schelfies totrucken harr. An‘ 16. März hett de ünner sien affroren Fööt lieden Lawrence Oates in en Schneestorm dat gemeensam Telt verlaaten, um in den Dood to gahn un so sien Kameraden bi den wiederen Marsch nicht o Last to fallen. Tosommen mit Scott un Edward Wilson is Bowers dree Daag lang wieder marscheert, bit se nah wiederen 32 Kilometern an‘ 20. März in en Entfernung vun 17 Kilometern vun dat nächste Depot vun en Schneestorm uphollen wurrn. Disse Schneesorm hull mehrere Daag an, länger as hör Nehrens- un Brennstoffvörräte recken deen. De vör Hunger, Koll un Skorbut tekent Mannlüüd weern to swaak, um sück wieder vörtokämpen. Bowers, Wilson un Scott sünd an‘ oder bald nah den 29. März in hör Telt storven 238 Kilometer vun hör Basislager weg. Hör Lieken wurrn in dat folgen Fröhjohr – an‘ 12. November 1912 – vun en Söökgrupp funnen. Dat Telt wurr över hör tosommenleggt un doröver en Schneehümpel upricht, de sien Tipp en Krüüz ut en Paar Skiern överragen dee.

Nah Bowers sünd in de Antarktis de Bowers Mountains, de Mount Bowers un de Bowers-Piedmont-Gletscher nömmt.

Utsehn un Ökelnaam

Bowers weer etwa 1,60 m groot un dormit ehrder lütt. He harr root Hoor un en hervörsteeken, schnabelähnlich Nöös, de hüm ünner sien Kameraden bald den Ökelnaam „Birdie“ (Vagel) inbroch. He weer för sein Tooigkeit un sien Frohsinn bekannt un man kunn sück up hüm verlaaten. Apsley Cherry-Garrard, en wieder Liddmaat vun de Terra-Nova-Expeditschoon, hett över Bowers bemarkt, dat sien „Arbeitskapazität erstaunlich“ weer un dat dat „nichts Subtiles an ihm gab. Er war erkennbar einfach, geradeheraus und selbstlos.“ In sien Daagbook schreev Scott över Bowers, he weer „der ausdauerndste Reisende, der jemals eine Polarreise unternahm, und auch einer der unerschrockensten“ un „als sich die Probleme über uns zusammenbrauten, leuchtete sein unerschrockener Geist sogar noch heller und er blieb bis zum Ende fröhlich, hoffnungsvoll und unbezwingbar“.

Literatur

• Roland Huntford: The Last Place on Earth. ISBN 0-689-70701-0
• Ranulph Fiennes: (2003). Captain Scott. Hodder & Stoughton Ltd. ISBN 0-340-82697-5.
• Diana Preston: A First Rate Tragedy. ISBN 0-618-00201-4
• Robert Falcon Scott: Scott's Last Expedition: The Journals. ISBN 0-413-52230-X

Weblenken

• Henry Robertson Bowers, Körtbiografie up de Homepage vun dat Polar Museum an dat Scott Polar Research Institute vun de University of Cambridge