Scandiumoxid

Vun Wikipedia
Strukturformel
Kristallstruktur von Scandiumoxid
Allgemeen
Naam Scandiumoxid
Annere Naams Scandium(III)-oxid; Scandiumsesquioxid
Summenformel Sc2O3
CAS-Tall 12060-08-1
Kortbeschrieven witten Faststoff ahn Röök[1]
Egenschoppen
Molar Masse 137,91 g·mol−1
Phaas fast
Dicht 3,86 g·cm−3[1]
Smöltpunkt 2485 °C [1]
Kaakpunkt Weert fehlt
Sekerheitshenwiesen
Gefahrstoffkennteken
Gefahrenteken
keen Gefahrenteken
R- un S-Sätz R: –
S: –
Wietere Sekerheitshenwiesen
MAK
Sowiet mööglich un tyypsch, warrt dat SI-Eenheitensystem bruukt. Wenn nich anners anmarkt, gellt de angeven Daten bi Standardbedingen.

Scandiumoxid (Sc2O3) is dat Produkt, dat bi’t Verbrennen vun elementar Scandium an de Luft tostannen kummt. De cheemsche Verbinnen entsteiht bi de Oxidatschoon vun Scandium to Sc3+ bi 800800 °C oder dör Gleihn vun Scandiumsolten. Dat Oxid is en witt Pulver mit en Smöltpunkt vun 2485 °C.

Egenschopppen[ännern | Bornkood ännern]

Scandiumoxid kristalliseert in’t kuubsche Kristallsystem in de Ruumgrupp mit den Gidderparameter a = 985 pm un söössteihn Formeleenheiten op en Elementarzell. In de Kristallstruktur sünd de Sc3+-Kationen sössfack vun Suerstoff in Form vun Oktaeders koordineert. Vun de Struktur her is Sc2O3 also mit de Lanthanoid-Oxiden vun’n C-Tyyp to verglieken, de ok bi de Strukturen vun Lanthanoid-Sesquioxiden in de allgemeenen Form Ln2O3 för Ln = DyLu un Y vörkummt[2].

Bruuk[ännern | Bornkood ännern]

Bruukt warrt Scandiumoxid to’n Doteren vun Magnetspiekers in de Reeknerinsudtrie. Dat Ümmagnetiseren warrt dorbi gaumaakt, wat dat Rekenvermögen vergröttert. Dat Oxid is bito dat Utgangsprodukt to’n Herstellen vun elemantar Scandium. Dat Oxid warrt dorbi toeerst in Scandiumfluorid (ScF3) överföhrt un denn mit Calcium to dat Metall reduzeert.

Borns[ännern | Bornkood ännern]

  1. a b c Indrag to Scandiumoxid in de GESTIS-Stoffdatenbank; afropen an’n 12. Dezember 2012
  2. Osvald Knop, Jean M. Hartley: Refinement of the crystal structure of scandium oxide, in: Canadian Journal of Chemistry, Band 46 (8), 1968, S. 1446–1450; doi=10.1139/v68-236