Zum Inhalt springen

Richard Pietsch

Vun Wikipedia

Richard Pietsch (* 9. Juli 1915 in Nidden; † 27. Dezember 2007 in Heidelbarg[1]) weer een vun de letzten Lüüd, de noch dat Nehrungskurische snacken hebbt. He hett en Reeg Böker över de Spraak schreven, dat tominnst op Poppeer wat vun de Spraak nablifft.

Pietsch is 1915 as dat veerte von fiev Kinner von en Fischer in Nidden op de Kurische Nehrung boren. In de Tied kort na’n Eersten Weltkrieg is he von’n Disch fullen un hett dorbi en lahme Schuller kregen. He kunn dorüm sülvs keen Fischer warrn. He hett later bi de Post anfungen. Von 1935 af an hett he bi de Badeverwaltung arbeidt. In’n Tweten Weltkrieg is he as Soldaat trüggstellt worrn un hett för de Hitlerjugend in Memel arbeidt. Dorför weer he ünner annern op en Kunstgewarfschool in dat Erzgebirge un hett dor Snittjeree lehrt. Later in’n Krieg weer he Baas von en School för Körperbehinnerte un Kriegsbeschädigte in Weißenburg. 1944 hett he freet un en Dochter kregen.

1945 is he jüst as de gröttste Deel vun de annern Lüüd, de Nehrungskurisch snacken deen, mit siene Familie vun de Kurische Nehrung verdreven worrn. Siene Fro is na de Flucht doodbleven un Pietsch weer nu alleen mit siene Dochter. He weer na Däänmark flücht un weer för twee Johr in däänsche Kriegsfungenschop. He hett denn in Heidelbarg leevt un harr ut twee ne’e Ehn noch twee Söhns. He hett toeerst as Versekerungsvertreder arbeidt un denn bi de Bundswehr in’t Büro. Mit 50 is he in Fröhrente gahn. As Rentner hett he denn anfungen, veel över de Geschicht von de Nehrung un över dat Nehrungskurische optoschrieven.

1993 hett Pietsch den Georg-Dehio-Pries för Kultur- un Geistesgeschichte kregen.

Pietsch is 2007 in Heidelbarg doodbleven un siene Urn is in’n September 2008 denn in dat ole Familiengraff in Nidden begraven worrn.[2]

  • Deutsch-Kurisches Wörterbuch. 1977
  • Fischerleben auf der Kurischen Nehrung. 1982
  1. http://wiki-de.genealogy.net/Persönlichkeiten_des_Memellandes#Pietsch.2C_Richard
  2. Hermann Pölking: Das Memelland: Wo Deutschland einst zu Ende war - Ein historischer Reisebegleiter. 2012, Sied 45