Réunion-Goos
| Réunion-Goos | ||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 | ||||||||||||||||
| Systematik | ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||
| Wetenschoplich Naam | ||||||||||||||||
| Alopochen kervazoi | ||||||||||||||||
| Cowles, 1994 |
De Réunion-Goos (Alopochen kervazoi) is en Vagel ut de Unnerfamilie vun de Halfgöse. Düsse Aart hett fröher bloß man up dat Eiland Réunion leevt un is midderwielen al utstorven. Ehren wetenschopplichen Naam hett se na den Paläontologen Bertrand Kervazo kregen. He hett 1974 de Overreste in de Grotte des Premiers Français up Réunion funnen. Later sünd dor noch Reste ut annere Stäen to kamen: Ut de Grotte de l’Autel, Grotte au “sable” un Marais de l’Ermitage. Wetenschopplich beschreven wurrn is de Aart denn 1994 dör Graham S. Cowles.[1]
Utstarven
[ännern | Bornkood ännern]1619 hett de nedderlannsche Schriever Willem Ysbrandsz. Bontekoe to’n eersten Mol vun Göse up Réunion vertellt. To’n eenzigsten Mol sünd se akraat beschreven wurrn vun den Franzosen, Dubois, de up grote Reis ween is. He hett 1674 seggt, düsse Goos weer wat lüttjer as de Göse, de he vun Europa kennen dö. Se schall utsehn hebben, as de Nilgoos, man de Beenknaken weern wat stebiger un se hett en korten, starken Snavel harrt. Föte un Snavel weern root. Utstorven is se, vunwegen datt se to veel jaagt wurrn is. Dat Fleesch hett lecker smeckt. 1665 meen de Franzoos François Martin, in de Laguun vun Saint Gilles geev dat bannig veel vun düsse Göse un se weern so mack, datt man se mit Hannen griepen konn. Twee Johre later hett he de Laguun vun Saint Paul besöcht un meen, de Stäen, wo se leeft harr, weern in Dutt un de Göse weern verswunnen. 1710 hett de Gouverneur vun de Eilannen, Antoine Desforges-Boucher (1681–1725), schreven: „Hoochwerte Herren. Nix is mehr to finnen vun düsse Deerter, bloß man noch de schragen Reste vun dat, wat se in ehren unbannigen Jieper nich upfreten hefft“.
Literatur
[ännern | Bornkood ännern]- Nicolas Barré, Armand Barau & Christian Jouanin: Oiseaux de la Réunion. Editions du Pacifique, Paris 1996, 208 S., ISBN 2-87763-263-6.
- Anthony Cheke & Julian Hume: Lost Land of the Dodo, S. 112. T. & A.D. Poyser, 2008, ISBN 0-7136-6544-0.
Belege
[ännern | Bornkood ännern]- ↑ Cowles, Graham S. (1994): A new genus, three new species and two new records of extinct Holocene birds from Réunion Island, Indian Ocean. Geobios 27(1): 87–93.