Nabildwirken
As Nabildwirken warrt dat Unvermögen vun’t minschliche Oog betekent, gaue Billerfolgen in de Tiet optolösen. Utlöst warrt dat dör dat Afklingen vun’t Lichtreiz op de Netthuut, de noch för en korte Tiet na sien Enn anduern deit. Wenn Biller mit en hoge Bildfrequenz op’nannerfolgt, versmölt se in’n Bregen to en dörlopen Bewegungen. Disse Effekt billt dorüm de physioloogsche Grundlaag vun de Loopbildfotografie un dormit ok vun de Filmkunst un vun’t Feernsehn.
De psycholoogsche Grundlaag vun’t Wohrnehmen vun bewegte Biller is de so nöömte Stroboskopeffekt. De Nabildwirken spellt dorbi en wichtige Rull, hett aver nix mit dat Wohrnehmen vun Bewegung in’n Film an sik to doon. Dat is al in de 1920er Johren vun Paul F. Linke in Experimenten nawiest worrn[1]. Liekers warrt ok in aktuelle Literatur faken noch de verkehrte Annahm verbreedt, dat de Nabildwirken de Vörrutsetten to’n Wohrnehmen vun bewegte Biller in’t minschliche Oog weer[2]. Man, de Nabildwirken tüügt blots en Versmölten dör dat Överlagern vun de enkelten Biller. Dat gifft – üm dat vereenfacht to seggen – en „gladder’t“ Geföhl bi’t Filmkieken. Blots de Kombinatschoon vun Stroboskopeffekt un Nabildwirken föhrt to dat Wohrnehmen vun Bewegung in’n Film, as wi dat vundaag wennt sünd. Dat Dumenkino to’n Bispeel baseert alleen op den Stroboskopeffekt.
Ok de düütsche Schriever un Teekner Zglinicki schreev dorto, dat Bildwohrnehmen, de op Nabildwirken baseert, an sik nix mit de Kinematografie to doon hebbt. Blots stroboskoopsche Effekten in Tosamenspeel mit dat Nabildwirken künnen as direkte Vörlöpers vun’n Film ansehn warrn[3].
Bispeel ut de Praxis: Wenn man en Lichtquell an en Lien binnen deit un sik bannig gau in’n Kreis bewegen lett, denn kann een dorut keen Bewegung kennen, vunwegen dat dat keen stroboskoopsche Ünnerbreken gifft. Dör den Phi-Effekt (Nabildwirken) versmölt de op’nanner folgen Biller mit’nanner und man sütt blots en helen Krink, de lüchten deit.