Marcus Licinius Crassus

Vun Wikipedia
Marcus Licinius Crassus; Porträtbüste in’n Louvre

Marcus Licinius Crassus (* 115 oder 114 v. Chr.; † 9. Juni (?)[1] 53 v. Chr. in Synnaka) weer en Politiker un Feldherr in de late Röömsche Republiek. He is bekannt ween as en unbannig rieken Mann. Mit Hölp vun sien Vermögen versoch he, towielen in’n Bund mit Caesar un Pompeius, Staat to maken un dat Seggen in Rom an sik to rieten. Man na de Meenung vun moderne Forschers harr he vun Politik un Militär veel minner Kunne, as vun Geld. He taxeer sik sülms allerdings as en ganz Groten.[2]

Leven[ännern | Bornkood ännern]

Crassus stamm ut en Familie, de vun den Tweeten Puunschen Krieg af an hoge politische Ämter in Rom innahmen harr un de dor to de Nobilität mit hören dö. Sien Vadder Publius Licinius Crassus weer 97 v. Chr. Kunsel un 89 v. Chr. Censor wurrn. Man en poor Johre later is he an‘ Sieten maakt wurrn, as Gaius Marius un Lucius Cornelius Cinna gegen Sulla gegenan gungen un in Rom de Macht an sik rieten döen. De junge Crassus konn sik afsetten un hett denn in’n Röömschen Borgerkrieg an Sulla siene Sieten stahn. He harr dor in Spanien Truppen for tohopenstellt un hett de Saak as Sulla sien Uffzeer good anpackt, ok in den Borgerkrieg siene leste grote Slacht, de „Slacht an de Collinsche Porten“. Bi dat grote politische Uprümen na den Krieg (Proskriptschoon) hett Crassus so veel Geld an sik reten, dat sogor Sulla dat nich gefallen dö. Sien Geld hett he wieterhen maakt mit dat Verhüren vun Slaven, de he to Fachkräte utbillt harr, un as Grund- un Huusbesitter. As he 85 v. Chr. na Spanien utbüxen möss, hett he bi 300 Talente harrt, man tolest sünd dat 7.100 Talente ween.

73 v. Chr. is he Prätor ween. Achterna hett he sik den Upperbefehl in den Krieg gegen Spartacus siene Slavenarmee geven laten. Dor hett he eerst na langen, harten Striet 71 v. Chr. den Sieg to faten kregen. De 6.000 Slaven, de he dor bi grepen harr, leet he langs de Via Appia an dat Krüüz slahn. Tohopen mit Pompeius, de ut Spanien torüch kamen weer, is he 70 v. Chr. Kunsel ween. De beiden hefft en Reeg vun Gesette rutgahn laten un dor Sulla siene Verfaten to’n Deel mit upböört.

Ofschoonst Crassus 65 v. Chr. Censor ween is, harr he in’e Politik nich allto veel to seggen, bit he sik 60 v. Chr. mit Pompeius un Caesar, de for dat neegste Johr to’n Kunsel wählt wurrn weer, to’n so nömmten Triumvirat tohopen slaten hett. Crassus hett dor sunnerlich sien Vermögen bi inbrocht un Caesar siene unbannigen Schullen betahlt.

Mit en Heer vun mehr as 40.000 Mann is Crassus vun de Provinz Syria over den Euphrat-Stroom henweg gegen dat Partherriek trocken, man he is denn in’n Mai oder Juni 53 v. Chr. in de Slacht bi Carrhae heel un deel slahn wurrn. As he mit den Parther-Feldherrn Surenas over en Kapitulatschoon verhanneln dö, is he in Synnaka in Mygdonien an’e Sieten brocht wurrn.[3]

Borns[ännern | Bornkood ännern]

Literatur[ännern | Bornkood ännern]

  • B. A. Marshall: Crassus, A Political Biography. Hakkert, Amsterdam 1976, ISBN 90-256-0692-X (zugleich Dissertation Universität Sydney 1975).
  • Allen Mason Ward: Marcus Crassus and the late Roman Republic. University of Missouri Press, Columbia/Miss. 1977, ISBN 0-8262-0216-0.

Belege[ännern | Bornkood ännern]

  1. Vgl. Ovid, Fasti 6, 465.
  2. Vgl. u. a. Licinius Nr. 68|Matthias Gelzer}}: „vun sien Geist un siene Moral her hett he nie nich, nich as Politiker un nich as Militär, brocht, wat sien Ehrgiez em insnackt hett“; Alfred Heuss, Römische Geschichte, 5. Upl., Westermann, Bruunswiek 1983, S. 187: „He weer avers en ganz döörsnittlichen Minschen un bill sik in, bloß vunwegen sien Vermögen, he scholl unbannig wat rieten.“; Jochen Bleicken, Geschichte der Römischen Republik, 2. Upl., Oldenbourg, München 1982, S. 78: „Crassus weer doch woll ehrder en Geschäftsmann, as en Suldaten“; Christian Meier, Caesar, Taschenbookutgave, dtv, München 1986, S. 199: „Bange weern konn een avers, datt Crassus de eerste Mann in Rom weern wull, denn wat he ok jummers dor to upbringen moch, dat konn doch nich gegenan, datt he vun siene Natur her nix Besunners weer.“
  3. Strabon 16, 1, 23 p. 231. Plutarch, Crassus 30–31.