Zum Inhalt springen

James Fraser Stoddart

Vun Wikipedia
(wiederwiest vun Fraser Stoddart)

Sir James Fraser Stoddart (* 24. Mai 1942 in Edinburgh) is en britisch-US-amerikaansch Chemiker. Hüm wurr 2016 gemeensam mit Jean-Pierre Sauvage un Ben Feringa de Nobelpries för Chemie för „dat Design un de Synthese vun molekularen Maschinen“ tospraaken.

James Fraser Stoddart, de Söhn vun Thomas Fraser Stoddart un Jane Spalding Hislop Stoddart, hett van 1950 bit 1960 dat Melville College in Edinburgh besöcht un ansluutend Chemie an de University of Edinburgh studeert. 1964 kreeg he sien Bsc, 1966 den Doktertitel Ph.D. (Betrüer: Edmund Hirst) un 1980 den selten verleeht Grad DSc. Van 1967 bit 1970 weer Stoddart Post-Dokterand an de Queen’s University in Kingston, Ontario, Kanada. 1970 is he an de University of Sheffield wesselt, wo he bit 1978 Lecturer un van 1981 bit 1990 Reader in Chemie weer. Van 1978 bit 1981 forsch he an dat Laboratorium vun Imperial Chemical Industries in Runcorn. Van 1990 bit 1997 weer Stoddart Perfesser för Organische Chemie an de University of Birmingham, 1993 bit 1997 as Baas vun de School of Chemistry. Van 1997 bit 2003 weer he Saul Winstein Perfesser för Organische Chemie an de University of California, Los Angeles, de he all vun en Gastupenholt 1978 kennen dee. Siet 2003 is he Fred Kavli Perfesser för Nanowietenschapen an de University of California, Los Angeles un van 2003 bit 2007 weer he Direkter vun dat California NanoSystems Institute. As Gastperfesser weer he 1980 an de Texas A&M University, 1985 un 1987 an de Universität Messina, Italien, un 1987 an de École Nationale Supérieure de Chimie de Mulhouse, Frankriek.

Siet 1968 weer he mit Norma Agnes Scholan verheiraadt († 2004), mit de he twee Döchter hett.

Rotaxan[1]
Catenan[2]
Molekulare Borromäische Ringe[3]

Stoddart forscht up dat Rebeet vun de Nanowetenschapen, de supramolekularen Chemie, de Physikalischen Organischen Chemie un de Stereochemie. He ünnersöcht Dendrimere, Katenane, Rotaxane un anner nichkovalent sonnern mechanisch-bunnen Stoffe. Bistabile Katenane un Rotaxane bruukt he as molekulare Schalter. Buterdem arbeit he an künstlichen molekularen Maschinen.[4]

Stoddart hett mehr as 800 wetenschaplich Arbeiten herutgeven, dorünner de Monographien:

  • Some Studies on Plant Gums of the Acacia Genus Copy. Thesis (Ph. D.), University of Edinburgh, 1966.
  • Stereochemistry of Carbohydrates. Wiley-Interscience, New York 1971, ISBN 0-471-82650-2.
  • Some adventures in stereochemistry. Thesis (D.Sc.), University of Edinburgh, 1980.
  • mit Fritz Vögtle un Masakatsu Shibasaki as Herutgever: Stimulating concepts in chemistry. Wiley-VCH, Weinheim [u. a.] 2000, ISBN 3-527-29978-5.

Utteknungen

[ännern | Bornkood ännern]

Liddmaatschapen

[ännern | Bornkood ännern]
James Fraser Stoddart. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons.

Enkeld Nahwiesen

[ännern | Bornkood ännern]
  1. Jose A. Bravo, Francisco M. Raymo, J. Fraser Stoddart, Andrew J. P. White und David J. Williams: Molecular meccano. Part 45. High yielding template-directed synthesis of [2]rotaxanes. In: European Journal of Organic Chemistry. 1998, S. 2565–2571.
  2. Peter R. Ashton, Christopher L. Brown, Ewan J. T. Chrystal, Timothy T. Goodnow, Angel E. Kaifer, Keith P. Parry, Douglas Philp, Alexandra M. Z. Slawin, Neil Spencer, J. Fraser Stoddart und David J. Williams: The self-assembly of a highly ordered [2]catenane. In: Chemical Communications. 1991, S. 634–639; doi:10.1039/C39910000634.
  3. Kelly S. Chichak, Stuart J. Cantrill, Anthony R. Pease, Sheng-Hsien Chiu, Gareth W. V. Cave, Jerry L. Atwood, J. Fraser Stoddart: Molecular Borromean Rings. In: Science. Band 304, 2004, S. 1308–1312
  4. Vincenzo Balzani, Alberto Credi, Françisco M. Raymo und J. Fraser Stoddart: Künstliche molekulare Maschinen. In: Angewandte Chemie. Band 112, Nr. 19, S. 3484–3530; engelsch as: Artificial Molecular Machines. In: Angewandte Chemie International Edition. Band 39, 2000, S. 3384–3391.
  5. National Academy of Sciences Members and Foreign Associates Elected. Pressemellen vun de National Academy of Sciences (nasonline.org) van' 29. April 2014