Bayliss-Effekt
De Bayliss-Effekt oder ok de myogene Autoregulatschoon is en Reakschoon vun de Bloodfatten bi’t öörtliche Stüern vun’n Bloodkreisloop (Autoregulatschoon) dör Tosamentrecken, üm dat Dörblö’en vun en Organ oder vun’t Geweev gliekmatig to hollen. Nöömt is de Effekt na den britischen Physioloog William Bayliss.
Wenn sik dat Dehnen vun en Fattwand vun en lütte Arterie oder Arteriool dör en Anstiegen vun’n Blooddruck ännert, reageert de gladde Fattmuskulatur dorop mit en Tosamnentehn. Dordör warrt de Radius vun’t Bloodfatt lütter un de Fattwedderstand stiggt an (Hagen-Poiseuillesch Gesett). Wenn de Druck binn dat Bloodfatt wedder sieter warrt, geiht de Fattmuskulatur wedder op ehrn normalen Tonus torüch. Op disse Oort un Wies kann en bestännig Dörblöden vun Organen un Geweev oprecht hollen warrn, ok wenn de Blooddruck an sik stark hooch un rünner geiht.
De Oorsaak för den Bayliss-Effekt op molekulare Even liggt in dat Apengahn vun mechanosensitive Kationenkanals, de en Inströmen vun Kalzium vun’n Twüschenzellruum (Extrazellularruum) in de Muskelzellen utlöst. De Kalzium-Ionen billt en Komplex mit dat Protein Calmodulin, de de Myosin-Lichte-Keden-Kinaas (MLC-K) aktiveert. De MLC-K warrt dör Phosphoryleren (Interkonverteren) to’n Aktiveren vun’t Motorprotein Myosin II bröcht un maakt dormit dat Tosamentrecken vun de gladden Fattmuskelzellen mööglich.
Disse Oort vun Kreisloopreguleren hett nix mit dat vegetative Nervensystem to doon, wat ok op de Bloodfatten wirken deit. Dat heet, dat de Bayliss-Effekt wieter funkschoneren deit, ok wenn de Nerv, de en Fatt versorgt, ünnerbroken is. Eerst bi’t Anwennen vun en Spasmolytikum as to’n Bispeel Papaverin kann de Effekt över en Lahmen vun de gladde Fattmuskulatur afbroken warrn.
De Bayliss-Effekt kann ünner annern in de Neren, in’n Magen-Darm-Trakt un in’n Bregen nawiest warrn – in de Huut un in de Lung aver nich.