Å
Å, lütt: å, is een Bookstaav, de in de skandinaavschen Spraken för een dumpet a of een o stait. Fröher hebbt de Lüüd in Skandinavien den Luut meerst aa schreven.
In't „Frasch“, wat een noordfreesken Streektaal ümto dat Rebett van Niebüll is, warrd meerst ook een å schreven, ümdat Frasch een Ünnerscheed tüsken aa un åå maakt.
Dat gifft Lüüd bi de Plattdütschen, de wullt dat å as egen Bookstaav („Bookstååv“, „lååt“, „pråten“) hebben. Dat Problem met dat lange a is, dat welke dit as „a“, anner Lüüd as „o“ utspreken doot. Dat Hööftargument för å is, dat älkeen dat lesen kann, as een dat will.
Dat gifft bi den Plattdütschen een Orthographie-Striet. Meerst drait sik dat üm dat „å“ un üm dat so nöömt „hochdeutsche Dehnungs-h“.
Schrieverslüüd as Klaus Groth hefft ok Œ of Æ vör apen "Ö" schreven (Klaus Groth, Vær de Gærn).
Literatur
[ännern | Bornkood ännern]- Birgit Keller: Zwischen Anlehnung und Abgrenzung - Orthographische Vereinheitlichung als Problem im Niederdeutschen. 2007, ISBN 9783825314217, DOI 10.2307/40505255