Jacques Anquetil
Jacques Anquetil (* 8. Januar 1934 in Mont-Saint-Aignan, Département Seine-Maritime; † 18. November 1987 in Rouen) weer en franzöösch Radrennfohrer. As eerst Radprofi överhoopt kunn he de Tour de France fievmal winnen (1957 un 1961–1964).
Karriere
[ännern | Bornkood ännern]All in sien eerst Profijohr 1953 wunn de 19 –Johrig ut de Normandie dat Tietfohren GP des Nations vör den legendären Fausto Coppi. In sien Karriere kunn Anquetil dat dormals wichtigst Rennen gegen de Klock insgesamt negen Mal winnen (1953–1958, 1961, 1965, 1966). 1956 hett Anquetil mit över 46 Kilometern den 14 Johr ollen Stünnweltrekord vun Fausto Coppi överdrapen. 1942 harr he all an de Olympisch Sömmerspelen deelnommen un mit de franzöösch Mannschap de Bronzemedaille wunnen.
1957 nehm Anquetil, intüschen 23 Johr old, eerstmals an de Tour de France deel un wunn dat wichtigst Etappenrennen vun de Welt glieks souverän mit meest 15 Minüüt Vörsprung. Veer Deelstrecken harr he wunnen. Grundsteen weern aber ok hier sien Qualitäten in’t Tietfohren, de hüm den Ökelnaam „Monsieur Chrono“ inbringen sullen. He kunn aber ok to glieker Tiet up de Bargetappen mit de Spezialisten mithollen. 1958 un 1959 wunn he todem dat Rennen Veer Daag vun Düünkarken.
Nah dree middelmaatig Johren, in de he nich een Dellstreck bi de Tour winnen kunn, keem he 1961 mit sien tweet Gesamtsieg torüch un wunn de Tour de France dornah bit 1964 as Eerst veermal nahnanner un harr somit ebenfalls as Eerst insgesamt fiev Mal de Tour wunnen. Bi sien Winnen-Reeg kunn Anquetil mit een Utnahm all Tietfohren winnen. 1963 wurr he vun de Sportzeitung L’Équipe to den Sportler des Jahres („Champion des champions“) in Frankriek wählt.
Sien letzt Toursieg 1964 weer ok de knappste un de berühmteste. In de franzöösch Sporthistorie ingahn is dorbi vör allen sien legendär Ellenbagenduell mit den Publikumsleevsten Raymond Poulidor an den Puy de Dôme. Anquetil weer in‘ Gegensatz to Poulidor an‘ Enn‘ vun sien Kräfte, hett dat aber an Barg nich wiest. Poulidor hett völ to lang mit sien Angreep töövt. In Paris harr he man blots 55 Sekunn Rückstand up dat Geel Trikot.
Anquetil kunn as eerst vun bit hüüd blots fiev Rennfohrer all dree groot Landsrundfohrten winnen: Neben sien Toursiegen, de hüm in en Reeg mit Eddy Merckx, Bernard Hinault, Miguel Indurain un Lance Armstrong stellen, wunn he tweemal den Giro d’Italia (1960, 1964) un eenmal de Vuelta a España (1963).
Nich so spoodriek weer Anquetil bi de klassisch Eendagsrennen. Tegen Enn’ vun sien Loopbahn wunn he jeweils eenmal de Klassiker Lüttich-Bastogne-Lüttich (1966), Bordeaux–Paris (1965) un Gent–Wevelgem (1964). Bi de Straaten-Weltmeesterschap 1966 wurr he Viezmeester achter Rudi Altig, hett aber – as man achter de Hand seggen dee – ut kränkt Eitelkeit nich an de Siegerehren deelnommen un kreeg dorför en Geldstraaf.[1] Nah eegen Geständnis hett he in de Johren 1966 un 1967 versöcht, sien Leistung dör Amphetamine, Koffein un Cortison to verbeetern.[2] In de Folg wurr en vun Anquetil 1967 upstellt Stünnweltrekord vun de Weltradsportverband Union Cycliste Internationale (UCI) nich anerkannt. 1969 hett he sien Loopbahn beend.
Trotz sien grooten Spood, de hüm to een vun de gröttst Radrennfohrer vun Frankriek makt hett, weer de jümmer köhl-distanzeert „Maître Jacques“ in de franzöösch Apenlichkeit nie so populär as sien Rivale Poulidor.
Anquetil is 1987 an Krebs storven.
Trivia
[ännern | Bornkood ännern]In hör Book Pour l’amour de Jacques („Aus Liebe zu Jacques“) hett sien Dochter Sophie 2004 en bitlang good verstaken Familiengeheimnis vertellt: Anquetil leev dornah faktisch in Bigamie mit sien Ehefru Jeanine un sien Steefdochter Annie. Sophie entstammt ut de Liaison mit Annie.
Filme
[ännern | Bornkood ännern]Arte-Dokumentation: Radsport Anquetil/Poulidor – Die großen Sportduelle, Doku von Olivier Hennegrave, Frankriek 2001, 50 min
Enkeld Nahwiesen
[ännern | Bornkood ännern]- ↑ Helmer Boelsen: Die Geschichte der Rad-Weltmeisterschaft. Die WM-Straßenrennen der Profis von 1927 bis heute, Builefeld 2007, S. 98
- ↑ Ralf Meutgens: Doping im Radsport, Builefeld 2007, S. 254. ISBN 978-3-7688-5245-6