Bookstaav

Vun Wikipedia

En Bookstaav (m, Mehrt.: Bookstaven) is en Teken, dat to’n Opschrieven vun Spraak deent. All Bookstaven, de to’n schriftlichen kommunizeeren in en sünnerlich Spraak bruukt warrt, billt tohopen en Alphabet. In so en Alphabeth is jeedeen Luut (Phonem) en Bookstaaven (Graphem) towiest.

Woortafkunft[ännern | Bornkood ännern]

Dat Woort is wohrschienlich vun de germaanschen, för’t utlosen bruukte Runenstääv (*bōks) afleidt. De Germanen hebbt dorför lütte Bökenstääv nütt, in de se jemehr Runen inritzt harrn. Bruukt harrn se de för dat Orakel, wenn wichtige Besluten anstünnen. Vun disse Böken-Stääv schall sik dat Woort Bookstaav bildt hebben. Eenige Verkloren gaht dorvun ut, dat sik dat Woort op de Stääv sülvst beteht, annere seggt, dat dat op den starken Middelstreek vun de Runen torüch geiht.[1]

Bookstabeeren[ännern | Bornkood ännern]

Bi dat Bookstaberen vun swore Wöör oder Egennaams warrt sünners bi Funk- oder Telefonverbinnen op Bookstabeertafeln torüchgrepen, üm verkehrte Övermiddeln to hinnern. Dorbi warrt Wöör bruukt, de mit jemehrn Anfangsbookstaven för den wünschten enkelten Bookstaven staht. Dat gifft för dissen Sinn Bookstabeertafeln in hoochdüütsch aver ok op engelsch för internatschonale Kommunikatschoon.

Schriftoorden[ännern | Bornkood ännern]

Buten de Schriften, de sik op Phonemen grünnt, gifft dat ok noch de Ideogramm-baseerten Schriften, as se in de asiatschen Spraken veel bruukt warrt. De sünd ut Piktogrammen un Symbolen un stellt nich enkelte Luden dor, man ganze Wöör.

Bornen/Nawies[ännern | Bornkood ännern]

  1. nach Friedrich Kluge (Begr.): Etymologisches Wörterbuch der deutschen Sprache, 1999, un Etymologisches Wörterbuch des Deutschen, 4. Opl. 1999, dtv, S. 178f