Tuschkasten

Vun Wikipedia

En Tuschkasten, ok as Deckfarvkasten, Deckfarv-Malkasten oder Schoolmalkasten betekent, is en Malkasten, de waterlöslich Deckfarven in Form van Farvtabletten enthollt un ünner annern in Scholen in dat Fack Kunstpädagogik bruukt wurrd.

Farvklören[ännern | Bornkood ännern]

In Düütschland enthollt en Tuschkasten nah de DIN-Norm DIN 5023:1989-02 twalf Farven, dorünner de Primärfarven Geel, Magentaroot un Cyanblau as ok Orange, Zinnoberroot, Vigelett, Ultramarin, Blaugröön, Geelgröön, Ockergeel, Brannt Siena, Swaart un en Tuuv Deckwitt. In Öösterriek is dat ünner de ÖNORM A 2140 gliek fastsett.

As tweet Palett mit wiederen 12 Farven is in Gebruuk: Zitronengeel, Indischgeel, Fleeschfarv, Karminroot, Kobaltblau, Berliner Blau, Türkisblau, Franzöösch Gröön, Olivgröön, Ocker dunkel, Umbra un Grau.

De DIN 5023 hett 1989 de dormals över 30 Johr olt DIN 5021 aflööst. Dorbi weer de Farven nu anners anordnt, Magenta, Cyan un Vigelett keemen dorto un Karminroot, Preußischblau un Umbra fullen herut bzw. keemen in de tweet Palett rin.

Besünnere Bedüüden van de Primärfarven[ännern | Bornkood ännern]

Den Primärfarben Geel, Magentaroot un Cyanblau kummt en besünnere Bedüüden för den Kunstünnerricht to, wiel sück ut hör verscheeden Nuancen van de Sekundärfarven Orange, Gröön un Vigelett mischen laaten. Dör de Togaav van Swaart oder (Deck-)Witt könnt de Farvklören uphellt oder afdunkelt wurrn. Ok de Farvenlehre nah Johannes Itten kann dör de dree Primärfarven nahempfunnen un de Farvkreis nahmalt wurrn.

Wiedere Utstattung un Henwiesen[ännern | Bornkood ännern]

Tosätzlich hörrn Bösselpinsel, en Pott mit Water un en Malblock mit passend Papeer to de Utstattung bi dat Malen mit den Tuschkasten.

In‘n Gegensatz to de toi Öölfarven hemm de waterlöslich Deckfarven en dünnfleetigere Konsistenz, so dat sück nipp un nau Arbeiten stuurder dorstellt.

Literatur[ännern | Bornkood ännern]

  • Cornelius Steckner: Bauhaus und DIN 5023, in: rot. grün. blau. Experiment in Farbe & Licht, Hrsg. Konrad Scheurmann, TU Ilmenau 2008, S. 84–89. ISBN 978-3-9811758-5-1