Ensemblefilm

Ensemblefilm [ãˈsãːbləfɪlm] (vun’t franz.: ensemble = mit’nanner, dat Ganze) betekent en Filmstil, bi den de bedüden Rullen in en Film vun jemehr Wichtigkeit her gliek sünd. Man kann bi so en Film meist nich vun en Hööftrull snacken. De Besetten in en Ensemble kann ok as en Kunstgreep ansehn warrn, vunwegen dat de Tokieker sik nich blots op een Figur kunzentreren kann, man de Entwickeln vun all Figuren in’n Film bedenken un verfolgen mutt. För Ensemblefilmen gifft dat egene Filmpriesen, as to’n Bispeel in de USA den National Board of Review Award for Best Cast oder den Best Ensemble Award vun de Screen Actors Guild.

Beschrieven

Bi vele Filmen gifft dat een Person üm de sik de hele Geschicht dreiht. Sünners in’n US-amerikaanschen Film is dat begäng, dat en Filmheld in’n Vördergrund steiht. He is de hele Tiet in’n Middelpunkt vun de Geschicht, de dör sien Hanneln, sien Telen un sien Afsichten bestimmt warrt. De annern Figuren hebbt en lüttere Bedüden. De Kritik an dissen Stereotyyp bestimm vun Anfang an de Rezension vun’n Hollywoodfilm. Dorgegen gifft dat in’n Ensemblefilm an Steed vun den individuellen Held en Koppel vun Helden (to’n Bispeel Bronenossez Potjomkin, dt.: Panzerkreuzer Potemkin, 1925), verschedene Protagonisten (to’n Bispeel Roma, città aperta, dt.: Rom, offene Stadt, 1945) oder en Ensemble vun Figuren, de to de Geschicht all mit glieke Wichtigkeit bidrägen doot (to’n Bispeel Nashville, 1975; A Wedding, dt.: Eine Hochzeit, 1978). Tröhler ünnerscheedt den Ensemblefilm wieter in den Gruppen- un den Mosaikfilm. Wiel bi den Gruppenfilm en Grupp as to’n Bispeel en Schoolklass, en Familie oder informelle Gruppen an en sünnern Oort optreden deit (to’n Bispeel The Group, 1966), is in’n Mosaikfilm dat unafhangige un tofallige Översnieden vun Geschichten un Figuren dat tyypsche Element (to’n Bispeel Short Cuts, 1993). En Ensemble hett in sien Samtheit en sünnere Wirkung. Wenn sik Ensembles över mehrere Filmen hen tosamenfinnt, entsteiht en egen kommunikativ Repertoire, as to’n Bispeel in de Filmen vun John Cassavetes oder Rainer Werner Fassbinder.

Literatur

• Tröhler, Margrit: Les films à protagonistes multiples et la logique des possibles. In: Iris 29, 2000, S. 85–102.