Segen

De Segen (vun lat. signare, „dat [Krüüz-] Teken doröver slahn“) is in allerhand Religionen en Spröök oder Satz, de dat goot mit en Minschen oder en Saak menen deit. He schall Andeel geven an Gott siene Gnaad oder Kraft. Ok schall he dor to hölpen, dat Glück un Freden kümmt un dat de Gott, in den sien Naam he utspraken is, schulen un bewohren schall. Faken warrt dor en Teken mit verbunnen, as dat Opleggen vun de Hännen, dat Utbreden vun de Hännen, dat Krüüzteken un annere Teken vun den Segen. Düsse Teken schöllt noch mol düütlich maken, dat en Gott sik den Minschen oder de Saak towennen deit, de den Segen afkriggt.

Wieterhen warrt hüdigendags dat Woort Segen ok ohn deepern Sinn un ohn Tosamenhang mit en Gott bruukt, wenn vun Freid snackt warrt, sunnerlich, wenn vun en Saak rieklich wat dor is („Düt Kind is de reinste Segen“, „Geldsegen“, „Doorsegen“). De Flook kann just as dat Gegendeel vun'n Segen ankeken weern.

Oolt Testament

Dat hebrääsche Verb barach för segen kümmt toeerst in 1. Mose 1,22 vör, as Gott de Deerter in't Water un in'e Luft schapen hett un as he jem segent hett. En lütt beten later segent he de eersten Minschen 1. Mose 1,28.
In 1. Mose 2,3 spennt Gott sien Segen den söventen Dag, weil he dor ruhn deit vun all siene Warken, de he maakt hett.
In 1. Mose 32,23–30 stritt Jakob mit en Engel oder mit Gott sülms („Laat mi los, dat Morgenroot is al upstegen. Man Jakob anter: Ik laat di nich los, wenn du mi nich segenst“)
Israel (Jakob) hett na 1. Mose 48,13ff Josef siene Söhns segent mit dat Teken vun dat Upleggen vun de Hännen.

De Segen kann, wenn he eenmol utspraken is, nich mehr torüch nahmen weern (1. Mose 27,33).

In 4. Mose 6,24-26 seggt Gott, wie Aaron un siene Nakamen den segen över de Israelskinner utspreken schöllt. Düsse Segen warrt bit up den hüdigen Dag bruukt un heet dorüm „Aaron sien Segen“. Na de Bibelöversetten vun Karl-Emil Schade geiht he so:

De Herr segen di un bewohr di;

De Herr laat sien Angesicht lüchten to di hen un wees di gnädig;

De Herr heev hooch sien Angesicht to di hen un geev di Freden.

Düsse Segen warrt bit up düssen Dag ok in christliche Karken spraken.

Nee Testament

In dat Nee Testament kriegt de Christenlüde to hören, dat se segen schöllt un nich flöken (Matthäus 5,44; Lukas 6,28; Römer 12,14). Dat hett Wind in de Seils vun de Lehr geven, dat de christliche Gott en Gott vun Leev un Barmhartigkeit is un dat de Bibel lehren deit, Verdreet un Flook schöllt wi Gott överlaten, dat weer nix för us.

Literatur

Klaus Seybold: Der Segen und andere liturgische Worte aus der hebräischen Bibel. Theologischer Verlag Zürich, 2004. ISBN 3-290-17320-8.
Claus Westermann: Der Segen in der Bibel und im Handeln der Kirche. Chr. Kaiser, München 1992. ISBN 3-459-01945-X.

Weblenken