Mario José Molina
Mario José Molina (* 19. März 1943 in Mexiko-Stadt; † 7. Oktober 2020 ok dor[1]) weer en mexikaansch Chemiker. He kreeg 1995 tosommen mit den Chemiker Frank Sherwood Rowland un den Meteoroloog Paul Josef Crutzen den Nobelpries för Chemie för dat Utforschen vun dat Verneelen vun de Ozonschicht.
Molina un Rowland hemm opdeckt, dat eenige industrielle Gase de Ozonschicht verneelen. As in de 1980er Johren en Region vun stratosphärisch Ozonabriekern, daz „Ozonlock“ över de Antarktis, opdeckt wurr, wurrn hör Forschungsergevnisse weltwiet bespraaken un de Utstött vun Fluorchlorköhlenwatererstoffen letztlich in dat laat 20. Johrhunnert düchtig inschränkt.[2]
Werdegang
[ännern | Bornkood ännern]Molina hett Industriechemie an de Universidad Nacional Autónoma de México in Mexiko-Stadt un an de Universität Freiburg in‘n Breisgau (Diplom 1967) studeert. Sien Utbillen hett he an de University of California, Berkeley fortsett, wo he 1972 bi George Claude Pimentel mit de Arbeit Vibrational Populations Through Chemical Laser Studies: Theoretical and Experimental Extensions of the Equal-gain Techniquesien Doktertitel kreeg..[3]
Dornah weer he as Post-Doc bi Frank Sherwood Rowland an de University of California, Irvine tätig un weer Hööftschriever vun den Upsatz över dat Verneelen vun de Ozonschicht, den de beid 1974 in de Tietschrift Nature herutbrocht hemm.
Tüschen 1974 un 2004 harr Molina verscheeden Lehr- un Forschungsupdrääg an de University of California, Irvine, an de Universidad Nacional Autónoma de México, an dat Jet Propulsion Laboratory (Düsenandrievsmotor) an dat California Institute of Technology in Pasadena (Kalifornien) un an dat Massachusetts Institute of Technology in Cambridge (Massachusetts). Siet Juli 2004 weer he in de Afdeelen för Chemie un Biochemie vun de University of California, San Diego, un an dat Zentrum för dat Utforschen vun de Atmosphäre vun dat Scripps Institution of Oceanography tätig.
Ehrungen
[ännern | Bornkood ännern]- 1976 kreeg Molina en Forschungsstipendium vun de Alfred P. Sloan Foundation (Sloan Research Fellowship)
- 1993 Liddmaat vun de National Academy of Sciences
- 1994 Max-Planck-Forschungspreis (gemeensam mit Paul Josef Crutzen)
- 1995 Nobelpries för Chemie
- 1998 Fellow vun de American Physical Society
- 2001 Fellow vun de American Association for the Advancement of Science
- 2003 Heinz Award
- 2004 Volvo Environment Prize
- 2013 Freeheitsmedaille[4]
- 2014 den Champions of Earth Award.
Af 2007 weer he wählt Liddmaat vun de American Philosophical Society.[5]
Warken (Utwahl)
[ännern | Bornkood ännern]- mit F. S. Rowland: Stratospheric sink for chlorofluoromethanes: chlorine atom-catalysed destruction of ozone. In: Nature. Band 249, Nr. 5460, 1974, S. 810–812, doi:10.1038/249810a0.
- 2002: mit Luisa T. Molina: Airquality in the Mexico Megacity: An Integrated Assessment. Kluwert Academic Publications, Dordrecht/Boston, ISBN 1-4020-0452-4.
Weblinks
[ännern | Bornkood ännern]
Enkeld Nahwiesen
[ännern | Bornkood ännern]- ↑ UC San Diego Nobel laureate Mario Molina, who helped reveal damage to the ozone layer, dies at 77
- ↑ Auf zum grünen Stopfen in FAZ van’n 18. März 2013, Siet 32.
- ↑ Indrag bi Academictree, afropen an’n 8. Oktober 2020
- ↑ President Obama Names Presidential Medal of Freedom Recipients | The White House: Empfänger der Freiheitsmedaille 2013 (englisch). Website The White House. Abgerufen am 21. November 2013.
- ↑ Member History: Mario J. Molina. American Philosophical Society, afropen an’n 31. Oktober 2018 (engelsch, mit autobiographischen Anmerkungen).