Rudolph Arthur Marcus

Rudolph A. Marcus

Rudolph Arthur Marcus (* 21. Juli 1923 in Montréal, Kanada) is en US-amerikaansch Chemiker. He kreeg 1992 den Nobelpries för Chemie för sien Bidrääg to de Theorie vun de Elektronenöverführung in chemischen Systemen, de hüüd as Marcus-Theorie bekannt ist.

Biographie

Rudolph Arthur Marcus wurr in Montreal in Kanada boren un hett dor an de McGill University studeert, wo he 1943 sien Bachelor-Afsluss un 1946 bi Carl A. Winkler mit de Arbeit Studies on the conversion of PHX to AcAn sien Doktertitel. 1949 bis 1951 war er Forschungsassistent an der University of North Carolina. 1951 wurr he Assistant Professor, 1954 Associate Professor un dornah Perfesser an dat Polytechnic Institute in Brooklyn. 1960/61 weer he buterdem Liddmaat vun dat Courant Institute. 1964 bit 1978 weer he Perfesser an de University of Illinois at Urbana-Champaign un 1978 wurr he Perfesser an dat California Institute of Technology in Pasadena (Arthur Amos Noyes Professor).

1962 bit 1964 weer he Gastwetenschapler an dat Brookhaven National Laboratory. 1975 bit 1976 weer he Professorial Fellow an dat University College in Oxford un 1972/73 Fulbright Hayes Senior Scholar. In den 1960ern weer he Liddmaat vun de Gordon Research Conference (1968/69 as Vörsitter vun den Leitungsraat Board of Trustees). 1996 weer Marcus Linett Gastperfesser in Cambridge.

1949 hett he Laura Hearne heiraadt, mit de he dree Söhns hett. Intüschen is he US-amerikaansch Staatsbörger.

Ehrungen un Liddmaatschapen

Neben den Nobelpries för Chemie (1992) kreeg Marcus 1976 en Humboldt-Forschungspries, 1978 den Irving Langmuir Award, 1982 de Robinson Medal der Faraday Division der Royal Society of Chemistry, 1984 den Wolf-Pries, 1988 de Centenary Medal as ok den Peter Debye Award un den Willard Gibbs Award, 1989 de National Medal of Science, 1990 de Theodore William Richards Medal vun de Northeastern Section vun de American Chemical Society, 1991 den Ira Remsen Memorial Award un 1993 den Joseph O. Hirschfelder Prize. 1994 kreeg he de Lavoisier-Medaille vun de franzöösch chemischen Sellschop un 1998 de Wilhelm-Jost-Gedächtnismedaille.

1960 bit 1963 weer he Sloan Research Fellow. He wurr ünner annern in de National Academy of Sciences (1970), de American Academy of Arts and Sciences (1973), de Royal Society (1987) un de American Philosophical Society (1990) wählt. 1991 wurr he Ehren-Fellow vun de Royal Society of Chemistry un 1993 Fellow vun de Royal Society of Canada.

He is mehrfack Ehrendokter (University of Chicago, Universität Göteborg, McGill University, Queen’s University, University of New Brunswick, Oxford, University of North Carolina, Polytechnic Institute of Brooklyn, University of Illinois at Urbana-Champaign, Yokohama National University, Universität Valencia, Technion, Northwestern University, University of Waterloo, Nanyang Technological University in Singapur, Universität Hyderabad in Indien, University of Calgary, University vun Santiago in Chile).

Wark

Rudolph Arthur Marcus hett van 1956 bit 1965 vör allen an dat Överdragen vun Elektronen tüschen twee Molekültostännen, de sich in en polaren oder polariseerbaren Lösungsmittel befinnen. Mit Hülp vun eenfach mahematisch Gliekungen kunn he dissen Perzess verkloren un beschrieven (Marcus-Theorie). En wesentlich Ergevnis weer de Erkenntnis, dat sück de hochdimensionale Potentschalflach vun dat System, de wegen de Völtall an Lösungsmittelmolekülen un hör Freeheitsgraden entsteiht, dör en parabelförmiges Potentschal (ähnlich den harmonischen Oszillator) entlang vun en Kollektivkoordinate q beschrieven lett. De Grundannahm vun dissen Ansatz is, dat sück de Verzerrung vun dat Lösungsmittel dör de Ladensverschuven mit en Uptrecken vun en Feer gliesetten lett. Ofschons denkbar eenfach, hett sück dit Modell för en Völtall vun Systemen bewährt. Dör licht Modifikatschonen kunn sogor de Ladenstransfer an Grenzflachen beschreven wurrn, de bispeelswies för elektrolytische Reaktschonen en groot Rull speelt.

He is ok een vun Orrheber vun de nah hüm un annern nöömt RRKM-Theorie.

Literatur

• Bernhard Kupfer: Lexikon der Nobelpreisträger. Patmos Verlag, Düsseldorf 2001, ISBN 3-491-72451-1.
• Brockhaus Nobelpreise – Chronik herausragender Leistungen. Brockhaus, Mannheim 2004, ISBN 3-7653-0492-1.
• R. A. Marcus: On the Theory of Oxidation-Reduction Reactions Involving Electron Transfer. I. In: Journal of Chemical Physics. Band 24, 1956, S. 966.
• R. J. D. Miller, G. L McLendon, A. J. Nozik, W. Schmickler und F. Willig: Surface Electron-Transfer Processes. VCH, New York 1995.

Weblinks

Rudolph A. Marcus. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons.

• Indrag up de Sieden vun den Nobelpries (engelsch)
• Kanaadsch Nobelpriesdräger (Memento von’n 21. Februar 2001 in dat Internet Archive) (engelsch)
• Kört Biografie bi de IAQMS