Zum Inhalt springen

Richard Parkes Bonington

Vun Wikipedia
Porträt vun Richard Parkes Bonington vun Margaret Sarah Carpenter
Normandie, ca. 1823
Landschaft bi Quilleboeuf, ca. 1824–1825 Yale Center for British Art

Richard Parkes Bonington (* 25. Oktober 1802 in Arnold bi Nottingham; † 23. September 1828 in London) weer en engelsch Maler ut de Tiet vun den utklingend Klassizismus un de upkommend Romantik. Liekers sien Schaffenstiet vun man blots knapp 10 Johr hett he mit sien Maltechnik vun dat Aquarelleeren nee Maatstaffen sett, de hüm in Frankriek 1824 to’n Priesdräger bi den Salon wurrn leeten. Sien Technik un Aart vun de Dorstellenswies un de Kuntakt to de wesentlichen Köpp vun École de 1830 laaten hüm Paddmaker för de latere School vun Barbizon ween.[1]

Leven un Wark

[ännern | Bornkood ännern]
Blick auf die Lagune bei Venedig, 1827 Louvre

Bonington sien Vader weer Tekenlehrer un Porträtmaler. He hett 1791 un 1808 Landschapsbiller un Porträts in Ööltechnik in de Royal Academy in London un 1811 un 1812 in Liverpool utstellt. De Kunst vun dat Aquarelleeren un vun dat Erstellen vun Druckvöorlagen beherrsch he ok. Um wertschaplich överleven to können, hett he neben de Maleree verscheeden Beropen annommen. Sien Moder, de sück um dat Uptrecken vun lütt Kinner kümmert harr, hett hüm 1801 heiraadt

De eenzige Söhn wurr all fröh in dat Kunsthandwark inwiest. Wiel dat mit de Wertschap in England nich vöran gung, sünd de Boningtons 1817 nah Calais trucken. Vör deren Ankunft hett Louis Francia in sien Heimatstadt översett. De weer en Landschaps- un Marinemaler un hett de Utbillen vun Bonington fortführt, besünners wat de Marinemaleree bedrapen dee. Eugène Delacroix sall hüm denn in’n Louvre drapen hemm. Um 1819 sall he dor ünner Anleiden vun sien Vader Gemälde kopeert hemm. 1819 fung he an, in dat Studio vun Antoine-Jean Gros sien Utbillen forttoführen. Dat weer in dat Institute de France gelegen. Vörmiddags weer he in’t Studio, un nahmiddags kopeer he Gemälde in‘n Louvre – ok weer hüm dör Gros de Togang to de École des Beaux-Arts apen. To sien Bekannten in disse Tiet tellen Auguste-Joseph Carrier, Pierre-Julien Gaudefroy un Henri Monnier. He harr ok gooden Kuntakt to Eugène Lami, Camille Roqueplan un Paul Huet, de sück later de École de 1830 ansluuten dee. Ok hier krüüz sück sien Weg mit Eugène Delacroix, de en Schöler vun Guérin weer.

Af September 1821 weer he in dat Institute de France nich mehr inschreven. He leev vun den Verkoop vun sien Arbeiten un führ en Studienreis mit sien Früend Robert in de Normandie. Sien Palette hett den Stil vun de eerste Watercolour Society vun London entspraken.

In den Salon de Paris vun dat Johr 1822 weern ok Gemälde vun Bonington to sehn. As Lithograph hett he Baron Taylorsien Voyages pittoresques dans l’ancienne France un sien eegen Architektur-Reeg Restes et Fragmens illustreert. In den Salon vun dat Johr 1824 wurr he neben John Constable un Anthony Vandyke Copley Fielding mit en Goldmedaille uttekent. Een Johr dornah is he mit Delacroix in sien Heimat reist, um William Turner un de engelsch Historienmaleree to studeeren. 1828 is Bonington in London an Tuberkulose storven.[2]

In en Breef an Théophile Thoré ut dat Johr 1861 treckt Delacroix sien Hoot vör Bonington, de gliekwohl över 400 Gemälde un Teknungen achterlaaten hett. In dat Aquareleieren, för Briten dormals noch en nee Kunst, harr Bonington erstaunliche Fähigkeiten harrt. Bi all meesterhaftig Strenge un Präzision wies he in de Pinselführung en tomindst in de Gegenwartskunst eenzigaardige Lichtigkeit, de sien Werke to en Aart vun Diamanten maken de, de jedes Oog entzücke un jeder Oog schmeichele.[3]

Bonington sien historsch Gemälde teeken sück dör dat sorgfältige Studium vun tietgenössisch Vörlagen ut[4].

In Arnold und Nottingham finnen sück eenige Gedenkstätten för Bonington.[5] Allerdings gifft dat hüüd ok Stimmen, de liekers hör Sympathie för Bonington vör en bookstaavlich „romantischen“ Verklärung, dörmit ok Överschätten wohrschoon.[6]

  • Patrick Noon: Richard Parkes Bonington: „On the Pleasure of Painting“. Yale University Press, 1991, ISBN 0-930606-67-1.
  • Matt Cambridge: Richard Parkes Bonington: Young and Romantic. Nottingham Castle, Nottingham 2002, ISBN 0-905634-58-6. (Utstellungskatalog; enthollt ok Texte över Bonington)
  • Patrick Noon: Richard Parkes Bonington: The Complete Paintings. Yale University Press, 2009, ISBN 978-0-300-13421-6. (enthollt neben 440 Reproduktschonen utführliche biographische un bibliographische Angaven)

Enkeld Nahwiesen

[ännern | Bornkood ännern]
  1. ↑ Tonächst weern de Maler ünner de Naam „École naturaliste“ bekannt, bevör man hör later den Naam „École de Barbizon“ geev.
  2. ↑ Meyers Großes Konversations-Lexikon, Band 3. Leipzig 1905, S. 204
  3. ↑ Patrick Noon 1991, S. 12.
  4. ↑ Stephen Bann: The Clothing of Clio. Cambridge 1984, S. 60.
  5. ↑ Kiek okBonington-Theater (Memento von dat Original von’n 12. Juni 2008 in dat Internet Archive)  Info: Der Archivlink wurde automatisch eingesetzt und noch nicht geprüft. Bitte prüfe Original- und Archivlink gemäß Anleitung und entferne dann diesen Hinweis., afropen an’n 20. Februar 2011
  6. ↑ Etwa Silvae, afropen an’n 20. Februar 2011
Richard Parkes Bonington. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons.
Vun „https://nds.wikipedia.org/w/index.php?title=Richard_Parkes_Bonington&oldid=1043376“