Zum Inhalt springen

Jimmie Lunceford

Vun Wikipedia
Jimmie Lunceford, ca. August 1946.
Fotografie vun William P. Gottlieb.

James Melvin „Jimmie“ Lunceford (* 6. Juni 1902 bi Fulton, Mississippi; † 12. Juli 1947 in Seaside, Oregon) weer en US-amerikaansch Jazzmusiker (Oltsaxophon) un Bandleader.

Lunceford wurr up de Farm vun sien Familie in de Evergreen Community westlich vun den Stroom Tombigbee in‘n Nordosten vun Mississippi boren.[1] Den Naam Lunceford harr sien Familie vun sien Vaders Siet noch vun ehrn ehmalge Besitter up en Farm dicht Fulton, wiel de Grootvader vun Lunceford noch Slaav weer. Nah den Börgerkrieg befreet kunn he as Landarbeiter noog verdeenen, um sück en Farm zto koopen. Lunceford gung in Denver to School, studeer Wilberforce Whiteman (den Vader vun Paul Whiteman) un ansluutend an de Fisk University (Master of Arts-Afsluss 1926) un an dat City College in New York Musik. Tüschen 1924 un 1926 speel he mit Elmer Snowden un Wilbur Sweatman. 1927, as he an de High School in Memphis, Tennessee Sport ünnerrichten dee, hett he en Schölerband grünnd, de Chickasaw Syncopators ut dat dat latere Jimmie Lunceford Orchester entstahn is. Dat Orchester hett sien eerst Plattenupnahm 1927 maakt[2] un weer mehrere Johren up Tournee. Eerste Erfolge kunn dat Anfang vun de 1930er Johren in Buffalo fiern un is denn ok in den Ruum New York uptreeden; eerste Upnahmen entstunnen in disse Tiet för Victor, de sück aber nich goot verköfft hemm. Eerste Erfolge in den Charts harr dat 1934/35 mit den för Decca inspeelt Ellington-Nummern „Mood Indigo“ (#19) un „Black and Tan Fantasy“ (#19). Sien eenzig Nummer-1-Hit wurr in’n Mai 1935 Lunceford sien Kompositschoon „Rhythm Is Our Business“, de fortan een vun de Erkennensmelodien vun dat Orchester wurr.[3]

1934 hett dat Jimmie Lunceford Orchestra, nahdem se dor all 1933 spoodriek uptreeden weern, de Band vun Cab Calloway as Huusband vun den bekannten Cotton Club aflöst, wat Lunceford den Dörbröök broch. Sien Arrangeur weer af 1934 de Trompeter Sy Oliver; in‘n Harvst hett dat Orchester för Decca upnommen; disse Schallplatten hemm dat Orchester in den USA bekannt maakt. Hör „Lunceford two beat“-Swing in moderatem Tempo wurr later to’n Vörbild för anner Bands as de vun Tommy Dorsey. To de Band hemm dormals ünner annern de Tenorsaxophonist Joe Thomas, Basuunist Trummy Young (af 1937), Oltsaxophonist Willie Smith, Slagtüüchspeler Jimmy Crawford un Eddie Durham (Basuun un elektrische Gitarr) höört. Mehrere Bandliddmaaten hemm ok sungen, neben den Hööftsinger (un Saxophonisten) Dan Grissom. To de groot Popularität vun de Band droog ok hör Manager Harold Oxley bi; jede wichtige Tournee hett he mit Postkoorten an de Danz-Promoter ankünnigt.

1937 hett Lunceford en utdehnt Europatournee ünnernommen. 1940 hett Sy Oliver de Band verlaaten, um för Tommy Dorsey to arbeiten (de hüm 5000 Dollar pro Johr mehr beeden dee) un wurr dör Gerald Wilson ersett. Lunceford hett weniger up Radioupträen sett as anner Swing-Bands, sonnern hett in’t Middel 40.000 Mielen in’t Johrn tourt, wat völ Bandliddmaaten an de Belastungsgrenz broch. Wiel he buterdem nich besünners goot betallen dee, hemm wiedere Liddmaten de Band verlaaten; Lunceford kreeg aber all 1940 en Honorar vun 500 $ för en One-Nighter.[4] Jimmie Lunceford is 1947 unverwacht an en Hartstillstand wiels en Autogrammstünn in Seaside, Oregon storven. En Tiet lang hemm Joe Thomas un de Pianist Eddie Wilcox (de Arrangeur vun de Band weer[5]) ahn Spood versöcht, de Band wiedertoführen.

Lunceford sülvst speel nich blots Saxophon, Klarinette, Fleut un Basuun, sonnern ok Gitarr. He is aber up Upnahmen vun de Band selten to höörn, so up en Upnahme vun „Liza“ (1939) an de Fleut.

Jimmie Lunceford weer en begeisterter Pilot. Nah Willie Smith weer dat en Grund, dat he sien Musiker relativ schlecht betahlen dee, weil he ständig nee Floogtüüch koopen dee.[6]

De vun Jimmie Lunceford leit Band hörr to de herutragendsten vun de Swing-Ära[7]. Bigband-Historiker George T. Simon nöömt de sogor de upregendst Bigband vun all Tieden[8], weniger wegen hör Musik as hör Showmanship, in de se den annern Swing-Top-Bands nah Simon wiet vörut weern. De Band weer för hör perfekt Showinlagen un humorvull Leedtexte bekannt. Maatgevend Andeel an den Spood harr ok de Arrangements vun Sy Oliver un en legendäre Disziplin un Exaktheit de dat Tosommenspeel vun de Musiker kennteken dee, un för de vör allen de ehmalige Lehrer Lunceford verantwortlich weer.[9]


  • Eddie Determeyer: Rhythm is our business - Jimmie Lunceford and the Harlem Express. University of Michigan Press, 2006.
  • George T. Simon: Die Goldene Ära der Big Bands. Hannibal, Höfen 2004, ISBN 3-854-45243-8.
  • Leo Walker: The Big Band Almanac. Ward Ritchie Press, Pasadena 1978.
Jimmie Lunceford. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons.

Enkeld Nahwiesen

[ännern | Bornkood ännern]
  1. Determeyer, Rhythm is our business, University of Michigan Press 2006, S. 2.
  2. McCarthy: Big Band Jazz. 1977, S. 252.
  3. Gerhard Klußmeier: Jazz in the Charts. Another view on jazz history. Liner notes und Begleitbuch der 100-CD-Edition. Membran International GmbH, ISBN 978-3-86735-062-4.
  4. Vgl. Walker, S. 289.
  5. McCarthy, loc.cit. S. 250, ziteert ok in en Interview mit Wilcox, in de he en Hööftandeel för den Stil vun de Band för sück in Anspröök nimmt. Wiedere Inflooten up den Lunceford-Stil wurrn up Eddie Durham un de Band vun Alphonse Trent, de Lunceford bewunnert hett un för de Sy Oliver tietwies arbeit hett, torüchführt.
  6. Stanley Dance: World of Swing. Scribners 1974, S. 103.
  7. McCarthy, S. 250: In its peak years, the Lunceford band was the most brillant orchestral unit that jazz has produced.
  8. George T. Simon: Die Goldene Ära der Big Bands. Hannibal, Höfen 2004, ISBN 3-854-45243-8.
  9. Sy Oliver: He was a strict disciplinarian, like a teacher in a schoolroom, but he was consistent in everything he did, and that gave the fellows in the band a feeling of security. Ziteert nah Simon, S. 329.