The Blues Brothers (Film)

Vun Wikipedia
Filmdaten
Plattdüütsch Titel:
Originaltitel: The Blues Brothers
Düütsch Titel: Blues Brothers
Produkschoonsland: USA
Johr vun’t Rutkamen: 1980
Läng: 133 Minuten
Originalspraak: Engelsch
Öllersfreegaav in Düütschland: FSK 12
Filmkru
Speelbaas: John Landis
Dreihbook: Dan Aykroyd
John Landis
Produkschoon: Robert K. Weiss
Musik: Ira Newborn
Elmer Bernstein
Kamera: Stephen M. Katz
Snitt: George Folsey Jr.
Szenenbild: John J. Lloyd
Kledaasch: Deborah Nadoolman
Dorstellers

The Blues Brothers (op Platt so veel as „De Brö’er Blues“) is en US-amerikaansche Filmkummedie vun den Speelbaas John Landis ut dat Johr 1980. Blangen de beiden Hööftdorstellers John Belushi un Dan Aykroyd un de wieteren Liddmaten vun de Musikband The Blues Brothers hebbt in den Film vele beropen Lüüd mitspeelt, deels blots in lütte Cameo-Rullen, so t. B. James Brown, Aretha Franklin, Cab Calloway, Ray Charles, John Lee Hooker, Chaka Khan, Carrie Fisher, Frank Oz, Twiggy, Steven Spielberg, Joe Walsh, John Candy un Charles Napier.

Dreiht worrn is de Film in Chicago un Illinois. De beropen Auto-Verfolgensjagd is in en stillleggt Inkoopszentrum, dat Dixie Square Mall in Harvey (Illinois) maakt worrn. De Blues Brothers güngen in dat lieke Johr vun’t Rutkamen op Tournee, üm Warf för den Film to maken. ’N beten later keem jemehr tweete Platt mit de Filmmusik rut.

Inhalt[ännern | Bornkood ännern]

Jake Blues, jüst ut dat Gefängnis freekamen, warrt vun sien Broder Elwood in en oolt klapperig Polizeiauto, en utmusterten 1974er Dodge afhollt. Nadem dat Auto na en Sprung över en Klappbrüch vun Jake as ne’et „Bluesmobil“ akzepteert warrt, besöökt se, as versproken dat Wetenhuus, in dat se opwassen sünd. Vun de Moder Böversche („De Penguin“) warrt se wies, dat se 5.000 US$ Stüern nabetahlen mööt un de Kark dat Huus geern dichtmaken will. Somit hett se nich dat Geld, worophen de Blues-Bröder anbeden doot, dat Geld tosamentobringen. Man de Süster will keen klaut Geld un smitt jem rut. Ok jemehr Tehvadder Curtis schall op de Straat sett warrn, wenn dat Geld nich to rechten Tiet bi’t Finanzamt is. Dormit gifft dat blots een Lösen: Dat Geld mutt op ehrlichen Weg verdeent warrn.

De göttliche Infall kummt bi en mitrietend Predigt vun den Right Reverend Cleophus James: De „Band“ mutt gau wedder tosamenbrocht warrn. Und dormit maakt sik Elwood un Jake „In’n Opdrag vun’n Herrgott“ op de Socken, üm jemehr ehmolig Bandliddmaten tosamentotrummeln. Dat is nich so ganz eenfach, as de in de Twüschentiet all as Hotelmuskanten, Kellners oder Restaurantbesitters arbeit. Aver mit jemehr ganz sünnern Oort hebbt se opletzt Spood un kriegt all wedder tohopen. Op’n Weg to jemehrn groten Optritt maakt se bi’t Flüchten vör de Polizei en Inkoopszentrum toschannen. Se leegt sik mit den Besitter vun „Bob’s Country Bunker“ an, den se jemehr Drinken nich betahlt, hebbt Arger mit de Country-Band „Good Ol’Boys“, för de se sik utgeven hebbt, leegt sik mit en Partei vun US-amerikaansche Natschonalsozialisten (Americam White People Party) an, den jemehr Demonstratschoon se korterhand oplöst, as se mit jemehr Bluesmobil dör de tosamenkamenden Minschen föhrt usw. Un nich opletzt is dor noch en fröhere Verlööfte vun Jake, de achter de beiden her is un tallriek hoochtechnische Anslääg op jem veröövt, man ahn Spood. En groot ankünnigt Konzert vun de Blues Brothers Band in’t Palace Hotel Ballroom schall de bruukten 5.000 $ tosamenbringen.

Üm en Hoor kamt de beiden opletzt to laat to jemehr egen Konzert. Curtis kann mit de improviseert Nummer Minnie the Moocher jüst noch inspringen, denn kamt se aver doch noch op de Bühn un bringt de Tokiekers gau to’n Toben. As in de Twüschentiet de Polizei, as ok de Bewährungshelper un de Countrykneipenbesitter mit sien Frünnen opdukt sünd, neiht de Bröder aver na’t tweete Leed al mit dat Geld ut, dat se von en Plattenproduzent as Vörschuss kriegen doot. De Verlööfte duukt in den Moment wedder op mit en M-16 Stormgewehr un will jem doodscheten, man Jake verdreiht ehr op sien sünnere Oort un mit sien Charme so dermaten den Kopp, dat se weglopen künnt. Dat is de eenzig Szeen, bi de John Belushi ahn Sünnbrill to sehn is.

Op de Fohrt na Chicago warrt se vun en Veeltall Polizeiautos verfolgt, de se in Massenunfäll verwickeln doot, womit jem denn ok noch de Füerwehr, de Armee un de Natschonalgarde op’n Hals hebbt. Eenige Barrikaden in’t Huus vun de Stüerverwalten bringt jem en Bbeten Tiet, un so schafft se dat jüst noch, den tostännigen Beamten to faten to kriegen, üm de Stüerschuld noch rechttietig bar to betahlen, bevör se denn verhaft warrt. In de Schlusszeen warrt denn noch wiest, wo de kumplette Band in’t Gefängnis en Optritt vör jemehr Mitgefangen hebbt un dor den Jailhouse Rock anstimmt.

Kritik[ännern | Bornkood ännern]

De Film gellt vundaag as een vun de Kultfilmen vun de 1980er Johren. Na verscheeden Filmnakieksels tellt de Verfolgensjagd an’n End vun’n Film to de besten in de hele Filmhistorie. Dormols weern dorbi so veel Polizeiautos to Schrott juckelt, as in keen annern Film vörher.

Utteken[ännern | Bornkood ännern]

1981 weer de Snitt vun de Tooneffekten vun’n Film mit den Golden Reel Award vun de Motion Picture Sound Editors uttekent.

DVD-Faten[ännern | Bornkood ännern]

De DVD-Faten is en beten wat länger as die Kinoversion. Dor sünd een poor tosätzlich Szenen inboot. So kann man hier wies warrn, worüm dat Bluesmobil „magisch“ Kräft hett – nachts parkt dat Auto ünner en Transfermaterruum, wat in de Feernsehfaten nich klor warrt. De tosätzlichen Szenen sünd nich synchroonsnackt worrn, man dor warrt in’n Film in de engelsche Faten ümschalt mit düütsche Ünnertitels.

Anners wat[ännern | Bornkood ännern]

  • De Plattenverdrag, den de Blues Brothers dormols ünnerschreven hebbt, hett en Film vörsehn, so dat sik Dan Aykroyd doran sett hett, en Dreihbook to schrieven. Dat weer 324 Sieten lang an Steed vun de 100-150, de begäng weern. Üm dat to ünnerstrieken, hett Aykroyd dat Skript in den Telefonbookümslag vun en Branchenbook vun San Fernando Valley inbunnen.[1]
  • Na en Folg vun „Chicago 1930“, wo dat üm Korrupschoon in de Stadtverwalten vun Chicago güng, hett de Börgermeester vun Chicago, Richard J. Daley, generell ünnerseggt, in apentliche Hüüs un Straten vun de Stadt Filmen to produzeeren. Dat Verbott is umgahn worrn, wiel Murphy Dunne as Keyboarder vun de Band engageert worrn is. He is en Verwandten vun Daley.
  • För de beropen Verfolgensjagd in dat Inkoopszentrum weer de verlaten „Dixie Mall“ kumplett renoveert un mit Woren utstaffeert worrn. De Autos op den Parkplatz vun’t Zentrum müssen aver heel blieven, wiel de vun Autohännlers ut de Gegend utlohnt weern.
  • Meist all Musikopnahmen in den Film sünd as Playback inspeelt worrn. Dat hett bi James Brown un John Lee Hooker aver nich henhaut. James Brown künn eenfach nich en Leed tweemol op de lieke Oort singen un Hooker hett dorop bestahn Live to singen. Browns Singen müss also live to dat Bild opnahmen warrn, wiel de Stimmen vun’n Chor nu de Musik vun Band kemen. De eenzig Nummer, de kumplett live inspeelt worrn is, weer de Szeen mit Hooker.[1]
  • In de DVD-Faten sünd twölf Minuten Film to sehn, de ut de Feernsehversion rutsneden weern un as engelsch Bonusmaterial in de DVD inarbeit worrn sünd. Tatsächlich geev dat aver en gode Dreeveerdel Stünn Material, wat aver to’n groten Deel Mitt vun de 1980er Johren routinematig vun’t Studio wegsmeten worrn sünd. Dorünner weer de kumplette Inspelen vun dat Stück Sinking the Bismarck in Bob’s Country Bunker.
  • För den Dreih för de Szeen, wo dat Auto vun de Nazis vun’n Himmel fallt, weer en Sünnergenehmigen vun’t US-Luftfohrtamt nödig. De Filmkru müss in mehrere Versöken nawiesn, dat se in de Laag weern, nipp un nau to bereken, woneem dat Auto opslahn de, nadem dat vun en Heevschruver in en sünnere Hööch brocht worrn is.[1]
  • De Universal Studios hebbt acht liek utsehend ehmolig Polizeiautos vun’t Chicago Police Dept. (1974er Dodge Monacos) un en ruchweg 2 m lang Modell för Trickopnahmen as Bluesmobil torecht maken laten. Söven dorvun sünd bi de Dreiharbeiten toschannen maakt worrn.[2]

Bornen[ännern | Bornkood ännern]

  1. a b c Bonusmaterial op de DVD Blues Brothers
  2. Ed Sanow, John Bellah "Dodge, Plymouth & Chrysler Police Cars 1956-1978", Seite 134

Weblenken[ännern | Bornkood ännern]