Leninbund

De Leninbund (ok Lenin-Bund oder Leninbund (Linke Kommunisten)) weer en kommunistische Partei in Düütschland.

De Leninbund hett sik Anfang 1928 konstitueert. De Partei harr toeerst ruchweg 6.000 Liddmaten, de vör allen ut de KPD kemen un na’t Verdrängen vun’n linken un ultralinken Flögel ut hoge Ämter dör de Parteispitz ünner dat Regeer vun Ernst Thälmann ut de Partei utslaten weern oder utpeddt sünd. Dorto höörn ok mehrere Liddmaten vun Rieksdag un vun’n Landdag, de in’n Rieksdag un in’n preußschen Landdag ünner den Naam Linke Kommunisten togang weern, as ok annere prominente Liddmaten vun de Partei as Ruth Fischer, Arkadi Maslow, Werner Scholem, Paul Schlecht, Hugo Urbahns un Guido Heym. De Grünnensliddmaten hebbt sik mit de Ansichten vun de Vereenigten Oppositschoon üm Trotzki un Sinowjew solidariseert un öven Kritik an verscheden Aspekten vun de Komintern- un de KPdSU-Politik (t. B. de „Sozialismus-in-en-Land-Lien“ vun Stalin un dat Bündnis mit den Kuomintang in China) as’n Afwieken vun’t Recht.

Vör de Rieksdagswahl 1928 geev dat en eerste grote Afsplitten, as bit op Hugo Urbahns – de den Leninbund bit to’t Enn vun de Partei föhrt hett – all prominenten Politiker ut de Organisatschoon utpeddt sünd. Dat weer ünner annern de Naklapp vun de Kapitulatschoon vun Sinowjew un Kamenew oder ut Kritik an de Deelnahm an de Wahl, de as to fröh ansehn weer. Dat Resultat bi de Wahl weer denn mit 0,26 % oder 80.230 Stimmen ok bannig slecht. Dorna weer de langsome aver anduern Verfall vun de Partei nich mehr optohollen, tomol de KPD af 1928 in’n Rahmen vun de Drüdde-Periood-Politik den Leninbund verbal links överrunnen de. Enkelte Liddmaten as Fritz Schimanski sünd denn ok wedder in de KPD ringahn, wiel annere as Guido Heym sik de SPD anslaten hebbt. De Leninbund is dordör op ruchweg 1.000 Liddmaten tosamensmölt. En Rull het de Leninbund blots noch op kommunale Even speelt: In Düörpm, Neu-Isenburg, Brunsbüttelkoog, un eenige brannenborgsche Städer as Bernau oder Rathenow weer se in Kommunalparlamenten vertreden. In’t Rhienland un in Berlin is en Deel vun de Anhangers vun Karl Korsch na de Oplösen vun jemehr egen Strukturen den Leninbund bipeddt, man 1930 hett sik de trotzkistische Flögel üm Anton Grylewicz afsplitt, as dat Striet üm de Fraag na de Reformeerborkeit vun KPD un Komintern un över den Charakter vun de sowjetschen Butenpolitik geev. Ut de Afsplitten is de Linke Oppositschoon vun de KPD entstahn, wat aver den Betog vun’n Leninbund op de theoreetschen Positschonen vun Trotzki nich schaadt hett. Al fröh hett de Leninbund de Gefohr för de Arbeiterbewegen dör de anwassen NSDAP markt, un so hett de Partei vun 10930 an mehrere Versöken mitdragen, en Eenheitsfront vun de Arbeiterparteien SPD un KPD gegen den Faschismus optoboen, wat aver tomeist blots to en dullere Tosamenarbeit mit annere linke Lüttorganisatschonen as de KPO un de SAPD föhrt hett.

In’t Johr 1932 hett dat al mehrere Verbotten vun de Presse – dat Blatt Volkswille, dat 1928 jeden Dag, 1928 bit 1930 dreemol in de Week, 1930 bit 1932 eenmol in de Week un bit to’t vullstännige Verbott all twee Weken rutkamen is as ok dat theoretische Organ Fahne des Kommunismus, de all twee Weken rutbröcht weer – vun’n Leninbund geven hett, müss de Partei 1933 na dat Füer in’n Rieksdag in’n Ünnergrund gahn. Anners as annere linke Lüttorganisatschonen künn de Leninbund aver keen Parteiföhren in’t Utland opboen, de funktschoneeren de, ok wenn en Exilgrupp üm Hugo Urbahns in Stockholm ünnerkamen is. Ok zentraliseerte illegale Strukturen geev dat keen. Wedderstandsgruppen ut dat Ümfeld vun’n Leninbund weern in verschedene Rebeden as in Hamborg, Döringen oder invt Ruhrrebeet aktiv, faken in Tosamenarbeit mit annere linke Organisatschonen. De Sporen vun’n Leninbund hebbt sik denn aver na’t Utbreken vun’n Krieg 1939 verloren.

Literatur

• Leo Trotzki: Die Verteidigung der Sowjetrepublik und die Opposition: die Ultralinken und der Marxismus; welchen Weg geht der Leninbund? Berlin 1929. (histoorsche Polemik vun Trotzki gegen den Leninbund).
• Rüdiger Zimmermann: Der Leninbund. Linke Kommunisten in der Weimarer Republik. Düsseldörp 1978. ISBN 3-7700-5096-7
• Marcel Bois: Im Kampf gegen Stalinismus und Faschismus. Die linke Opposition der KPD in der Weimarer Republik (1924-1933), in: Kora Baumbach u. a. (Rgv.): Strömungen. Politische Bilder, Texte und Bewegungen. Negent DokterandInnenseminar vun de Rosa-Luxemburg-Stiftung, Berlin 2007, S. 86-109.

Weblenken

• Texten vun’n Leninbund in de Marxistischen Bibliothek
• Pierre Broué: The German Left and the Russian Opposition (1926-28), in: Revolutionary History, Bd. 2, Nr. 3, Harvst 1989. (engelsch)