Havaneser
| Havaneser | |
|---|---|
 | |
| FCI - Standard Nr. 250 | |
| Oorspungsland | Westlich Middelmeer/ Kuba |
| Klassifikatschoon FCI |
|
| Anner Naams |
Bichon Havanais, Bichón Habanero |
| Schufthööcht | 23 bit 27 cm (Toleranz +/- 2 cm) |
| Gewicht | nicht fastleggt |
| List vun de Hunnenrassen | |
De Havaneser is en vun de FCI anerkannt Hunnenrass ut Düütschland ( FCI-Gruppe 9, Sektion 1, Standard Nr. 250). Dat Tuchtbook führt de FCI.
Herkunft un Historie[ännern | Bornkood ännern]
Disse Rass stammt ut de westlich Middelmeergegend un hett sück langs de spaansch un italieensch Meeresküst entwickelt. Offenbar wurrn disse Hunnen all fröh dör italieesnch Överseekapitäne in Kuba inführt. Intüschen sünd aber all Havaneser-Blootline in Kuba utstorven; anschienend kunnen aber eenzelt Hunnen ut Kuba rutsmuggelt wurrn, deren Nahkommen in de USA överleevt hebbt.
Hüüd is de Havaneser in de ganz Welt beleevt, woll ok dorüm, wiel dat hüm, in‘ Ünnerscheed to de blots in witt tüchst anner Bichons (Malteser, Bologneser, Bichon Frisé), in völ Farven gifft.
Beschrievung[ännern | Bornkood ännern]
Dat Deckhoor is düchtig lang (12 bis 18 cm bi en utwussen Hund), week, glatt oder gewellt un kann lockig Strähnen billen. He hett meest kien Ünnerwull; en Hoorwessel tüschen Winter- un Sömmerfell gefft dat nich. De Farv is selten vullstännig reinwitt; falbfarven in verscheeden Tönungen vun hellfalbfarven bit havanafarven (tabakfarven, root-bruun); in disse tolaaten Farven gefleckt; licht swaart wulkt is aber ok tolaaten. De licht spitz utloopen Hangohren sünd relativ hooch ansett, nich anliggend un dicht mit lang Fransen besett. De Ruut wurrd hooch dragen, entwedder in Form vun en Krummstaff oder, leever, över de Rüüch rullt.
Wesen[ännern | Bornkood ännern]
De Havaneser is en gooden Wahnungshund, tomal he meest nich kläfft. He passt good to alleenstahnd Senioren, doch lever is hüm en ganz Familie, bi de he in‘ Middelpunkt stahn kann. He passt sück an sien Familie an. He treckt sück torüch, wenn man jüst kien Tiet vör hüm hett; un wenn man nich mehrmals an‘ Dag mit hüm spazeeren gahn kann, genüügt hüm tüschendör ok en Goorden, dat he dor rümtoben kann. He is leevhaft, vergnöögt, anhänglich, verschmust un mag geern mit Kinner spelen. Dat üppig siedig Hoorkleed moot faken bösselt un kämmt wurrn, dormit dat nich verfilzt.
