Miegröhr

Vun Wikipedia
(wiederwiest vun Harnröhr)

De Miegröhr (lat. Urethra) is en Hollorgan, dat an’t ünnere Enn vun de Miegblaas anfangt. Bi männliche Söögdeerten un Minschen münnt se op de Ekel, bi de Seken in’n Schedenvörhoff. Se hett bi beid Geslechter den Sinn, den Urin uttoscheden, bi Mannslüüd un an de anneren Heken vun de Söögdeerten hett se tosätzlich de Opgaav, dat Sperma wietertoleiden un warrt dorüm ok as Mieg-Sperma-Röhr betekent. Se entsteiht bi’n Embryo ut den Ventraldeel vun de Kloaak, den Sinus urogenitalis.

Anatomie[ännern | Bornkood ännern]

Miegröhr bi Mannslüüd (Urethra masculina)[ännern | Bornkood ännern]

De männliche Miegröhr
(ut Gray's Anatomy)

Bi Mannslüüd hett de Miegröhr en Läng vun üm un bi 20 cm. Bi Söögdeerten, un somit ok bi’n Minsch, verlööpt de Miegröhr bi all Heken dör de Prostata un den Penis un münnt vör’n op de Ekel. Bi vele Söögdeerten billt se op de Ekel en tippelförmigen Foortsatz (Processus urethrae). Bi Schaap is disse Tippel sünners lanng.

Bi Mannslüüd (Urethra masculina) warrt de Miegröhr in de nafolgen Afsnitten ünnerdeelt:

  • De pars praeprostatica is de Afsnitt vun de Miegblasenwand bit na de Prostata mit en Läng vun 1-1,5 cm. Se warrt hier vun’n Musculus sphincter urethrae internus ümfaat.
  • De pars prostatica is de Prostataafsnit mit en Läng vun 3 bit 4 cm.
  • De pars membranacea is de Afsnitt vun’n Beckenbodden mit en Läng vun üm un bi 1 cm. Disse Deel warrt vun de Musculus urethralis ümslaten.
  • De pars spongiosa verlööpt dör den Miegröhrswellkörper vun’t Pint un is ruchweg 20 cm lang. Kort vör de Münnen wiet sik de Miegröhr (Fossa navicularis urethrae) un warrt na de buteren Münnen (Ostium urethrae externum) wedder dranger bit hen to’n lütten Spleet.

In’n Verloop vun de Miegröhr gifft dat bi Mannslüüd dree drange un dree wiete Steden:

  • 1. Drangsteed: Ostium urethrae internum (Mieglasenfundus)
  • 1. wiete Steed: Pars prostatica
  • 2. Drangsteed: Pars membranacea
  • 2. wiete Steed: Ampulla urethrae
  • 3. wiete Steed: Fossa navicularis (Schiffergruuv)
  • 3. Drangsteed: Ostium urethrae externum (Glans penis)


Bi Deerten warrt de Miegröhr in de folgen Afsnitten ünnerdeelt:

  • Pars pelvina (Beckendeel) mit
    • Pars preprostatica (Deel vör de Prostata)
    • Pars prostatica (Prostataafsnitt)
    • Pars postprostatica mit Musculus urethralis
  • Isthmus urethrae (Drangsteed vör’n Intritt in’n Penis)
  • Pars penina (Penisdeel)

Miegröhr bi Fronslüüd (Urethra feminina)[ännern | Bornkood ännern]

Bi de Fronslüüd is de Miegröhr düütlich körter, so bi 2,5 bit 4 cm. Se münnt an de Grenz vun Schedenvörhoff un Vagina. Bi Seken vun de Poorhover liggt in’t Rebeet vunde Münnen en blind ennen Sliemhuutbucht (Diverticulum suburethrale), de dat Leggen vun’n Katheter sworer maakt.

De ünnerscheedliche Läng vun de Miegröhren bi Manns- un Fronslüüd hett ok medizinsche Utwirken: de körtere Miegröhr bi de Fronslüüd hett to Folg, dat de Gefahr vun en Zystitis (Blasensweer) un vun en Mieginkontinenz höger is. In’n Fall vun Mieginkontinenz kann dorför aver en Miegröhrenstöpsl insett warrn. Bi Mannslüüd maakt de Läng de Verwennen vun’n Blasenkatheter sworer. Gliektietig stiggt de Wohrschienlichkeit för Nerenstenen.

De dweerstriepte Musculus urethralis hett groten Andeel doran, de Mieg torüchtohollen (Urinkontinenz).

Histologie[ännern | Bornkood ännern]

De Miegröhr is en hüütig-muskulösen Slauch. As all miegafleiden Weeg (Miegweeg) wiest he en Urothel (Övergangsepithel) op. Ünner dat Epithel befinnt sik elastisch Binngeweev un en Nettwark vun Bloodfatten (Stratum spongiosum). Wieter na buten kummt de gladde Muskulatur un ganz buten liggt wedder Binngeweev to’n Inbetten in de Ümgegend.

Bi Mannslüüd is de Miegröhr nich vullstännig mit Urothel utkleedt. In de Mitt vun’n Pars prostatica, in’t Rebeet vun’t Colliculus seminalis, geiht dat Urothel in mehrschichtig hoochprismaatsch Epithel över. En wieteren Epithelövergang finnt sik in de Fossa navicularis to mehrschichtig unverhoornt Plattenepithel.

Ünnersöken vun de Miegröhr[ännern | Bornkood ännern]

Krankheiten vun de Miegröhr[ännern | Bornkood ännern]

Literatur[ännern | Bornkood ännern]

  • Uwe Gille: Harnorgane. In: F.-V. Salomon u. a. (Rgv.): Anatomie für die Tiermedizin. Enke, Stuttgart 2004, ISBN 3-8304-1007-7.
  • Helga Fritsch, Wolfgang Kühnel: Taschenatlas Anatomie. 9. Oplaag. 2, Thieme, ISBN 3-13-492109-X, S. 262.
  • Theodor H.Schiebler (Rgv.): Anatomie. 9. Oplaag. Springer, ISBN 3-540-21966-8, S. 611–613.